Το κόμμα του μνημονίου, η αριστερά και η εθνική πολιτική

Του Εμμανουήλ Κώνστα

Η χρεοκοπία αποκάλυψε τον ρόλο των πολιτικών κομμάτων και συγχρόνως την συμμετοχή σ' αυτόν μηχανισμών ενημέρωσης, «διανόησης», καθώς και τις πραγματικές διαστάσεις των μεταπρατών που κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες στην οικονομική ζωή του τόπου.

Όλοι αλληλοσυνδεδεμένοι και όλοι υπαγόμενοι στην κατεύθυνση που έδιναν ξένα κέντρα αποφάσεων. Αυτό τον αμήχανο ραγιαδισμό τους που εξυπηρετούσε την κερδοσκοπία τους τον βάπτισαν δρόμο ανάπτυξης και φρόντισαν να πείσουν όσο το δυνατόν περισσότερους, ότι πρόκειται για τον μοναδικό δρόμο που άλλωστε βρίσκεται στην Ευρώπη. Την βολή τους, την αδυναμία τους την ανεπάρκειά τους, την έκαναν θεωρητικό μονόδρομο και στη συνέχεια εφαρμοσμένη πολιτική. Αυτοί όλοι αποτελούν σήμερα το κόμμα του μνημονίου.

Ν. Δ., ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Συμμαχία αλλά και η Δημοκρατική Αριστερά έχουν ενστάσεις για την πορεία λες και δεν είχαν αυτοί τις αποφάσεις, τον προγραμματισμό, την διαχείριση. Αφού η υπερχρέωση προκλήθηκε με δική τους ευθύνη, η καταστροφή της οικονομίας συντελέστηκε με πλήρη επίγνωση, το καθεστώς διαφθοράς σχηματίστηκε από πρόσωπα και πρακτικές των δικών τους μηχανισμών, τώρα με θράσος χιλίων πιθήκων επιθυμούν την «ανανέωση» της πολιτικής ζωής!...

Η «άλλη» αριστερά

Απέναντι στην επιλογή των δυνάμεων που δρομολόγησαν το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και γενικώς αναζητούν μια λύση διεθνούς και ευρωπαϊκού παράγοντα αναπτύσσεται και μια αριστερά. Με κύριους πρωταγωνιστές το Κ.Κ.Ε , τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΙΑ, παρουσιάζει μια «άλλη» άποψη.

Πόσο άλλη όμως είναι αυτή η άποψη; Μήπως η αριστερά δεν έχει συμβάλλει με πολύ ενεργητικό τρόπο στην αποσύνθεση της παραγωγικής οικονομίας; Πόσες βιομηχανίες δεν κατέπεσαν από τις ανεξήγητες απεργίες των ελεγχόμενων σωματείων. Πως ρήμαξε η ναυπηγική βιομηχανία του τόπου. Πως απαξιώθηκε η αγροτική παραγωγή. Πόσο συστηματικά διώχτηκε κάθε πρωτοβουλία ανάπτυξης, πίσω από ψευδεπίγραφες περιβαλλοντικές κινητοποιήσεις; Ακόμα και η ανάπτυξη των ενεργειακών πηγών δεν υπονομεύτηκε με τρόπο απαράδεκτο σε πανελλήνια κλίμακα.

Αυτή η ίδια «ελληνική» αριστερά δεν υπερασπίζεται στο όνομα ενός κενού περιεχομένου ανθρωπισμού, την λαθρομετανάστευση που τροφοδοτεί την παραοικονομία, το παραεμπόριο, την υποβάθμιση στην αγορά εργασίας, την κατασπατάληση πόρων στην εκπαίδευση και την υγεία, την διαρροή του συναλλάγματος. Πότε ασχολήθηκε με την ανάπτυξη κάποιου κλάδου σε βάση παραγωγών. Πότε πρότεινε την ανάπτυξη υγιούς συνεταιριστικού κινήματος αντί να συμπράττει με το ΠΑΣΟΚ για να καθιστά τους συνεταιρισμούς άνδρα σπατάλης και απαξίωσης.

Πότε αντέδρασε στην αλόγιστη βαλκανική επενδυτική πολιτική, ή στον επιχειρηματικό φιλοτουρκισμό; Πότε διαμαρτυρήθηκε γιατί κλείνουν οι βιομηχανικές μονάδες και μεταφέρονται σε χώρες της Βαλκανικής; Εκπαίδευσε με την σειρά της και αυτή τον κόσμο της στη λογική του αντιπαραγωγικού κρατισμού. Μετέφερε στο χρόνο της μεταπολίτευσης, συμπλέγματα από τον προπολεμικό χρόνο και μέσα από την ιδεολογική επικυριαρχία της, εξωθούσε πάντα την ελληνική κοινωνία στην αδιέξοδη πορεία των «διεθνών» λύσεων. Έχει την ίδια ιστορική ευθύνη με τις άλλες δυνάμεις αφού έχει συνεισφέρει στην δημιουργία της υποτελούς και αντεθνικής υπόστασής τους. Δεν είναι σε θέση να αρθρώσει πολιτικό λόγο πέρα από τις καταγγελίες. Δεν έχει ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση ή σέρνεται ανάμεσα στο λενινισμό, στον μπρεζνεφισμό και ίσως λίγη σοσιαλδημοκρατία.

Η εθνική σκέψη μόνος αντίρροπος παράγοντας

Στις δύο κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις που διαμορφώνονται στην πραγματικότητα χωρίς να προσθέτουν το παραμικρό νέο , ριζοσπαστικό ή αισιόδοξο στοιχείο και την ίδια ώρα που βαρύνονται από την αποτυχία των επιλογών και των ιστορικών αντιλήψεων τους, υπάρχει η εθνική σκέψη που μόνη προβάλλει ως λύση βαθύτατα σύμφωνη με τις ανάγκες του λαού και της ιστορικής του πορείας.

Αυτή η εγκατάλειψη της πατρίδας προς όφελος των μεγάλων συμφωνιών που θα έφερναν την ευημερία και την πρόοδο καθώς και οι καταδικασμένες συνταγές του υπαρκτού που βύθισε ένα μεγάλο κομμάτι της Ευρώπης και του κόσμου στη δυστυχία, είναι το κεντρικό πολιτικό ζήτημα που καλούμαστε να αναδείξουμε.

Εντός του εθνικού κράτους και με την υπεράσπιση της κοινότητας των Ελλήνων και των συμφερόντων τους στο σήμερα και το αύριο μπορεί και πρέπει να διαμορφωθεί η νέα εθνική αφήγηση, ο νέος εθνικός προσανατολισμός. Δεν συμπράττουμε ούτε με τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλιστές, ούτε με τους κομμουνιστές, έχουμε πρόταση που προκύπτει μέσα από τις τεράστιες δυνάμεις της Ελλάδας. Μέσα από τη δύναμη του λαού, της ελληνικής φύσης, της ελληνικής ιδιαιτερότητας και παράδοσης. Οι πλανητικές εξελίξεις δεν χρειάζονται άβουλες χώρες πρόθυμες να μετατραπούν σε προτεκτοράτα αλλά δυναμικούς παράγοντες διαμόρφωσης πολιτικής. Σε αυτό το δίπολο έχουμε ένα ρόλο κεντρικό και αναγεννητικό. Ο πατριωτικός κόσμος πρέπει να βρεθεί στο προσκήνιο. 

Το Εθνικό Μέτωπο έρχεται να υπηρετήσει αυτή την αποστολή.

Πηγή: http://www.elkosmos.gr