Το Κράτος διώχνει τους Νέους

Της Αθηνάς Παπαδοπούλου

Τα γεγονότα που διαδραματίζονται στη χώρα μας τα δύο τελευταία χρόνια είναι πρωτοφανή κι έχουν ιδιαίτερο αντίκτυπο στη γενιά του ’80. Το χειρότερο βέβαια δεν είναι αυτό που βιώνουμε σήμερα, αλλά ο φόβος κι η αγωνία για το αύριο. Τίποτα δε δείχνει πως τα πράγματα θα καλυτερέψουν. Αντιθέτως, κάθε μέρα που περνάει, ο ορίζοντάς μας όλο και στενεύει…

Είμαστε νέοι άνθρωποι, που δε μπορούν να σταθούν στα πόδια τους. Δε βρίσκουμε δουλειά, δε μπορούμε να φτιάξουμε τις ζωές μας, να παντρευτούμε, να κάνουμε οικογένειες… Όχι γιατί ζητάμε τα πολλά… Όχι, μη σας περνά αυτό από το μυαλό. Το θέμα είναι πια η επιβίωση. Πολλοί από ‘μας αναγκαστικά ζουν ακόμα με τους γονείς τους, εξαρτώμενοι οικονομικά απ’ αυτούς, κι έτσι τα βγάζουν πέρα. Αν δεν ήταν οι γονείς, οι νέοι θα ήταν άστεγοι και θα πέθαιναν από την πείνα. Και μην ακούσω κανένα γονιό να παραπονιέται, γιατί εσείς τα καταφέρατε έτσι! Μας κόψατε τα φτερά, μας καταδικάσατε στην ανυπαρξία!


Πολλοί νέοι, λοιπόν, μη βλέποντας κανένα μέλλον εδώ (για τα επόμενα 100 χρόνια τουλάχιστον) παίρνουν τη μεγάλη απόφαση: να φύγουν. Και φεύγουν μαζικά πλέον, κατά χιλιάδες. Το πάλεψαν όπως μπορούσαν, αλλά δε γίνεται να ζεις με μια θηλειά γύρω από το λαιμό σου. Νεαρά ζευγάρια, που αγωνίζονται να επιβιώσουν μέσα σ’ έναν κρατικοκοινωνικό βόθρο, αναγκάζονται ν’ αναζητήσουν μια ζωή αλλού. Γιατί εδώ δε ζουν… Απλά υπάρχουν. Δεν τους αρέσει καθόλου η ιδέα του να αφήσουν την Ελλάδα, την Πατρίδα τους. Δε θέλουν να φύγουν. Αλλά τους διώχνουν! Όταν το κράτος δε σου παρέχει τίποτα απολύτως, σε διώχνει. Γι’ αυτούς το πράγμα είναι μονόδρομος…

Η απελπισία έχει στοιχειώσει τα όνειρά μας. Έχει γίνει η μόνιμη σύντροφος όλων μας. Η ζωή μας βιάζεται καθημερινά, η απόγνωση μας ωθεί σε σκληρές αποφάσεις. Δε μας ακούτε που κραυγάζουμε για ζωή; Οι μεγαλύτεροι αυτοκτονούν. Εμείς φεύγουμε…

Έχω τόση οργή μέσα μου για όλους όσους μας ώθησαν ως εδώ... Και με τον εαυτό μου τον ίδιο ακόμα. Δεν ξέρω τι να κάνω για να διορθώσω τα πράγματα, δεν ξέρω πώς ν’ αλλάξω κάτι, το παραμικρό, δεν ξέρω πώς να κρατήσω όλους τους φίλους και τους γνωστούς μου που το παίρνουν απόφαση να φύγουν. Ξέρω μόνο πως δεν αντέχω να βλέπω την Ελλάδα μου ν’ αδειάζει και να μένει λάφυρο σε ξένα χέρια. Έτσι, άνευ όρων… Δεν αντέχω να βλέπω τους Έλληνες να ξενιτεύονται σαν κυνηγημένοι, να σκορπιζόμαστε στα 4 σημεία του ορίζοντα και να αφανίζεται το Έθνος μου…

Υπερβολή ο αφανισμός; Μα σκέψου ποιοι μένουν πίσω: οι ηλικιωμένοι, οι νέοι που δε μπόρεσαν να φύγουν, μα ούτε και μπορούν να προχωρήσουν στη ζωή τους, και οι μετανάστες. Οι Έλληνες ηλικιωμένοι θα αποδημήσουν εις Κύριον κάποια στιγμή. Έτσι γίνεται συνήθως, δηλαδή. Οι νέοι οι δικοί μας δεν τολμούν να φέρουν στον κόσμο παιδιά, έτσι όπως είναι τα πράγματα. Τι παιδιά, όταν δε μπορούν να θρέψουν καλά καλά τους εαυτούς τους; Μας μένουν οι μετανάστες… Που γεννοβολούν μαζικά, και 4 και 5 παιδιά ο καθένας! Και σ’ αυτούς θα μείνει η Ελλάδα μας. Σκέψου, αυτό θες; Δεν έχεις έστω εγωισμό;

Αν εσύ που το διαβάζεις αυτό σκέφτεσαι να φύγεις, σε παρακαλώ, ξανασκέψου το. Μη φεύγεις, σε παρακαλώ… Μείνε και πάλεψέ το, κάνε υπομονή. Δεν πρέπει σ’ έναν Έλληνα να το βάζει στα πόδια… Δεν πρέπει σ’ έναν Έλληνα να το βάζει κάτω. Μείνε και πάλεψέ το με όλες σου τις δυνάμεις, όπως έκαναν πάντα οι Έλληνες.