Τα μνήματα στον Μελιγαλά δείχνουν την σφαγή που έγινε εκεί εις βάρος των χιλιάδων αθώων Ελλήνων από τους Ελληνόφωνους κομουνιστές και Βουλγάρους.
Φέτος η Νίκη του 1949, γιορτάστηκε στο Βίτσι και στο Γράμμο, με τον τρόπο των ακτιβιστών, που «έθαψαν στην άμμο», τους εκπροσώπους της μαυραγορίτικης λάιτ δεξιάς, που συνοδοιπορεί με τους κάθε είδους κομμουνιστές από το 1974 Έτσι τα «μερομήνια» προειδοποίησαν για τις σφαλιάρες και τα μπουγέλα που θα πέσουν, αν εμφανιστούν στον Μελιγαλά τα παιδιά του Αντωνάκη, που κάποτε, επειδή μάζευε ψηφαλάκια. κατέθετε και εκείνος «στεφάνι» στην Πηγάδα. Ωστόσο από το Βίτσι, το Γράμμο, την Φενεό και τον Μελιγαλά. πρέπει να βγάλουμε πολιτικά μαθήματα, και τότε, μπορεί να πιάσει τόπο και η σφαλιάρα.Εάν δεν καταλάβουμε από το «διδακτικό παρελθόν» το ποιος, τι, και γιατί ,δεν πρόκειται να λύσουμε καμιά από τις εξισώσεις του παρόντος και του μέλλοντος μας.
Ο οξυδερκής Μεταξάς, το 1936, αντελήφθη έγκαιρα τον κομμουνιστικό κίνδυνο και εξήλθε του κοινοβουλευτισμού, ακολουθώντας την οδό που οδηγούσε στο Εθνικό Κράτος. Ένα κράτος αντικομμουνιστικό και αντικοινοβουλευτικό, με βάση λαϊκή, αγροτική και εργατική και επομένως ένα κράτος παλλαϊκό, αντιπλουτοκρατικό, χωρίς «κομματοκρατία», από το οποίο είχαν αποκλειστεί οι αδιόρθωτοι επαγγελματίες κομμουνιστές και οι αντιδραστικοί παλαιοκομματικοί.