Η Αναγνώριση του Εχθρού.

                                                       

Του Μανώλη Κώνστα

Γ.Γ. του Εθνικού Μετώπου

Η αποδοκιμασία του ελληνικού λαού προς τα κόμματα εξουσίας και προσωπικά προς τους εκφραστές της μεταπολιτευτικής πολιτικής ήταν μαζική και ασφαλώς ενθαρρυντική. Η ελληνική πολιτική σκηνή όμως είναι μέρος της παγκόσμιας, το σύστημα έχει ακόμα ισχυρά ερείσματα και η αναμενόμενη ανασύνθεση που θα οδηγούσε σε λύσεις για την πατρίδα και την κοινωνία, είναι πάντα δύσκολη.

Ο σχεδιασμός

Η παγκόσμια δυναμική καθορίζεται από πολλούς παράγοντες που συνεπιδρούν. Η προσπάθεια που βρίσκεται σε εξέλιξη στην ευρύτερη ευρωπαϊκή ζώνη, μέσα σε μια διαδικασία παγκοσμιοποίησης που έχει αντίρροπες δυνάμεις, θέλει την Ελλάδα ελεγχόμενη επαρχία μέρος των περιβόητων Ελευθέρων Ζωνών Οικονομικής ανάπτυξης. Σε αυτά τα πλαίσια επιδιώκεται η ανάπτυξη των ισχυρών περιφερειών, η υποβάθμιση της εθνικής οντότητας και εξουσίας, η εποπτεία των χωρών από υπερεθνικά όργανα.

Σύμφωνα με αυτές τις κατευθύνσεις και ερήμην των πραγματικών διαθέσεων των λαών διαμορφώνονται συνθήκες, αποφάσεις, μηχανισμοί και ασφαλώς προσωπικό διαφόρων διαβαθμίσεων έτοιμο να υπηρετήσει τους στόχους. Έτσι, ένα μεγάλο κομμάτι του δημόσιου βίου που αφορά στην επικοινωνία , την πληροφόρηση, την δικαιοσύνη, τις επιστήμες, πρωτίστως την πολιτική σε όλες της τις μορφές, διαγράφει την πορεία του σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, συνειδητά συνήθως και κάποιες φορές ασυνείδητα.

Συνειδητή είναι για παράδειγμα η προσπάθεια ενός ιστορικού ερευνητή να αποδείξει μια ιστορική πραγματικότητα ανύπαρκτη μετά από οδηγία και χρηματοδότηση, ασυνείδητη μπορεί να είναι η στάση ενός δεύτερης τάξης στελέχους που κινδυνολογεί για την οικονομία ακολουθώντας τις οδηγίες του κομματικού φορέα στον οποίο ανήκει.

Φορείς και πρόσωπα

Αν εξετάσει κανείς προσεκτικά και αντικειμενικά, ποια πρόσωπα και ποιοι φορείς, απαρτίζουν την ελληνική πολιτική και πολιτιστική πραγματικότητα θα διαπιστώσει ότι μια ελίτ, που ακόμα και αν διαθέτει περιορισμένη αποδοχή και υπόληψη, βρίσκεται σε διαρκή παρουσία και η επιρροή της είναι ισχυρή. Ένα πλήθος κομμάτων που αξίζει να προσέξουμε. Η Νέα Δημοκρατία κύριος συντελεστής της μεταπολίτευσης και παράρτημα των Ευρωπαϊκών ιερατείων. Το ΠΑ. ΣΟ. Κ ο άλλος μεγάλος πυλώνας του συστήματος που μετέβαλλε αποφασιστικά την οικονομία και την κοινωνία της Ελλάδας. Η ΔΗΜ. ΑΡ του Φώτη Κουβέλη που φιλοξενεί, πρόσωπα με αποδεδειγμένη αντεθνική δράση όπως η Ρεπούση. Η Ντόρα Μπακογιάννη που παρά την αντιπάθεια που προξενεί σε εκατομμύρια Έλληνες εξακολουθεί να διατηρεί μηχανισμούς , προσβάσεις και ειδικά ακροατήρια. Οι Οικολόγοι που ακολουθώντας το Ευρωπαϊκό πρότυπο τους, βρίσκουν πάντα τρόπους να στραφούν κατά του εθνικού κράτους. Περιπτώσεις όπως του Τζήμερου ή του Μάνου με γνωστές κοσμοπολίτικες απόψεις, πρόσωπα όπως ο Μ. Βορίδης, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Θάνος Πλεύρης και τόσοι άλλοι προερχόμενοι από τον ΛΑ. Ο. Σ που αποδείχτηκε μια ακόμα κατασκευή πρόθυμη να τροφοδοτήσει τις συστημικές επιλογές, άλλοτε με συμμόρφωση και άλλοτε με διάλυση.

Εξαρχής προώθηση μέσα από την σύμφωνη γνώμη του συμμετέχοντος, εκμαυλισμός μέσω θέσεων- αξιωμάτων, δημοσιότητας και εξασφαλισμένου μέλλοντος, αναγκαία προσαρμογή για να υπάρχεις αν έχεις κατορθώσει να φτάσεις κάπου χωρίς την έγκρισή τους.

Πλέγμα επιρροών και εξουσιών

Σε αυτή την πολύπλοκη κατάσταση, η αναγνώριση του «εχθρού» δεν είναι πάντα εύκολη. Πίσω από ένα νομοθέτημα κρύβεται μια επιδίωξη, πίσω από μια ανακοίνωση σε ένα επιστημονικό συνέδριο μπορεί να κυοφορούνται μελλοντικές περιπέτειες, χιλιάδες οργανώσεις μη κυβερνητικές, υπηρεσίες με θεσμικό χαρακτήρα και πλανητική εξάπλωση υπηρετούν σκοπούς, χιλιάδες δημοσιεύσεις παράγουν αποτελέσματα.

Αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι η διαρκής άσκηση επιρροής σε κατευθύνσεις που εξυπηρετούν σκοπούς κατά της ιδέας μιας συνεκτικής εθνικής κοινωνίας. Με πολλούς τρόπους, από ετερόκλητες ομάδες συμφερόντων ο στόχος παραμένει: ο κλονισμός τους εθνικού κράτους ώστε να επιτευχθεί η ευχερέστερη διαχείριση των απρόσωπων πλέον πολιτών.

Η κυρίαρχη ιδεολογία παράγεται από πολλά μέσα και είναι παρούσα στα σχολεία, στην επικοινωνία, στην ίδια την καθημερινότητα με διάφορες εκφάνσεις.

Η στάση μας κύρια έπαλξη αγώνα.

Η σταθερή και συγκροτημένη στάση μας μπορεί να αποβεί καθοριστική. Αν αποκαλύπτουμε όσα συμβαίνουν, παρακολουθούμε με συνέπεια τις εξελίξεις και πάνω από όλα παραμένουμε αφοσιωμένοι στην εθνική ιδέα, αντιμετωπίζοντας κάθε υπερεθνική πρόκληση, όπως και αν εμφανίζεται μπορούμε να νικήσουμε. Για τον αγώνα αυτό είναι απαραίτητο περισσότερο από ποτέ ένα κίνημα, συνεκτικό και ξεκάθαρο. Η νοθεία ιδεών και η παρουσία παλαιών πολιτικών και κυρίως των πρακτικών τους καθιστά την προσπάθεια ακόμα πιο δύσκολη.

 Εμ. Ν. Κώνστας .