Τέλος εποχής

του Κώστα Καρδαρά - χειρουργού
Περιφερειακού Διοικητή Θεσσαλίας του Εθνικού Μετώπου

Μετά από πολύωρες συζητήσεις και ψηφοφορία σε 4 κάλπες, η Βουλή αποφάσισε για την «λίστα Λαγκάρντ».
«Το κράτος δεν έγινε για το κράτος ειδεμή τι σκοπό θα είχε;»
Ίων Δραγούμης

Η πολύωρη οπερέτα που απλόχερα προσφέρθηκε το βράδυ της Πέμπτης στον ελληνικό λαό από την αναμετάδοση της «συνεδριάσεως» της Βουλής με την «δραματική κορύφωση» στις 4 κάλπες, απετέλεσε την τελευταία πράξη ενός τέλεια μεθοδευμένου σχεδίου παραπλανήσεως του ελληνικού λαού που εξυφάνθηκε σε πολλά επίπεδα και με ποικιλία όψεων, μήνες τώρα.


Το άγος της περίφημης «λίστας Λαγκάρντ» και της «θεσμικής» της νοθείας, που σε κάθε πολιτισμένη χώρα θα είχε επισύρει τους προβολείς της εισαγγελικής έρευνας, αντί γι’ αυτό απετέλεσε το αντικείμενο ατέρμονων «βαθυστόχαστων αναλύσεων» και κενολόγων ή στην καλύτερη περίπτωση ταυτολόγων συζητήσεων που εκτός από φτηνή κάλυψη του άδειου τηλεοπτικού χρόνου των συστημικών καναλιών, έπαιξαν άριστα τον ρόλο του αντιπερισπασμού και αποσπάσεως της προσοχής από την ζοφερή πραγματικότητα στην οποία μας οδήγησαν η προδοσία, η ανικανότητα και η λεηλασία του εθνικού και κοινωνικού μας πλούτου των ίδιων ακριβώς επίδοξων σωτήρων μας, από την ρεαλιστική θεώρηση και αντιμετώπιση τόσο του συνολικού, όσο και των επί μέρους πολιτικών προβλημάτων της χώρας και φυσικά από την δική τους ανεπάρκεια και ανικανότητα.

Η οπερέτα αυτή παίρνει διαστάσεις σκευωρίας αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης με καθολική συμμετοχής όλων των κομμάτων. Ο Έλληνας πολίτης που νοιώθει το μέλλον του αβέβαιο και το μέλλον των παιδιών του ζοφερό και απροσδιόριστο, τον λαό του αιχμάλωτο της πιο σκληρής ένδειας να ζει κάτω από τις χειρότερες συνθήκες των τελευταίων δεκαετιών και την πατρίδα του υπό καθεστώς οικονομικού εξανδραποδισμού και απεμπολήσεως της εθνικής κυριαρχίας, βίωσε τις αξιοθρήνητες προσπάθειες των ενόχων και θυτών του, να στρέψουν την προσοχή του σε εξιλαστήρια θύματα και ατέρμονες συζητήσεις περί όνου σκιάς.

Το πολιτικό σύστημα, επιδίδεται σε ένα θεαματικό «σημειωτόν» καταναλώσεως των δανεικών, ενός ολοένα διογκούμενου χρέους, ενώ τηρεί αναλλοίωτα τα στοιχεία της παθογένειάς του: συντήρηση του τεχνητού διχασμού Αριστεράς και Δεξιάς, κραυγαλέα ατιμωρησία των ενόχων με το κόλπο των εξιλαστηρίων θυμάτων, ανατροφοδότηση του πελατειακού συστήματος με τα κατάλληλα προγράμματα, όχι αναπτυξιακά, αλλά αδιέξοδου χαρτζιλικώματος ενός ελαχίστου ποσοστού ανέργων, αδιαφορία για τα μεγάλα εθνικά θέματα που έχουν αφεθεί στην τύχη τους ή ακόμα χειρότερα, στο έλεος μυστικών συμφωνιών (λόγου χάριν η πρόσφατη συνάντηση Σαμαρά-Νίμιτς που πέρασε «στα ψιλά») που άγνωστο σε τι βάθη εθνικής μειοδοσίας οδηγούν.

Τα πράγματα είναι πια ολοφάνερα: Υπάρχει ένα χάσμα εκπροσωπήσεως στην πολιτική ζωή του τόπου. Από την μία πλευρά ο ελληνικός λαός οι ανάγκες, οι παρορμήσεις και τα όνειρά του και από την άλλη, τα κόμματα του κοινοβουλίου αποκομμένα στην εικονική πραγματικότητα των μικροκομματικών τους διενέξεων, ανιαρών λεκτικών αντιπαραθέσεων και παλιμπαιδικών παληκαρισμών. Είναι ολοφάνερο πια, πως το πολιτικό σύστημα έχει παρακμάσει και οι επιθανάτιοι σπασμοί του κυοφορούν εκτρωματικές πολιτικές εκφράσεις και ανεπανόρθωτες συμφορές για το λαό και την χώρα. Η ανατροπή του και απαλλαγή απ’ αυτό, αποτελεί σχεδόν καθολικό συνειδητό ή ασυνείδητο αίτημα και πολιτικό μονόδρομο για την σωτηρία της χώρας.

Ανατροπή που δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ένα όργιο μηδενισμού, χάους και καταστροφής αλλά ανασύσταση, αναδιάρθρωση, νοηματοδότηση και επαναξίωση των θεσμών, ηθική αναμόρφωση της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα αρχίζοντας από το ανώτερο και γενναία διοικητική μεταρρύθμιση όχι με στόχευση την κομματική ιδιοτέλεια, αλλά την απλότητα, την λειτουργικότητα και το κοινό συμφέρον. Μία μεταρρύθμιση που δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός, αλλά να βρίσκεται στην υπηρεσία ενός υπέρτερου σκοπού, που είναι το συμφέρον του Ελληνικού Έθνους, δηλαδή του λαού στην διαχρονική του πορεία. Όχι ενός νεφελώδους ιδεολογήματος και θεωρητικού κατασκευάσματος, αλλά ενός ζωντανού οργανισμού, του οποίου εμείς, οι γονείς και τα παιδιά μας είμαστε αναπόσπαστα συστατικά μέρη.

Με σημαία την ιδεολογία του Ελληνικού Εθνικισμού και αναπόδραστη στρατηγική την υπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος, ένα Εθνικό Μέτωπο ενωτικό, πολυσυλλεκτικό και πανελλήνιο, θα οδηγήσει από την ανατροπή της καταρρέουσας παρακμής, στον δρόμο της εθνικής μας αναγεννήσεως.