Συνέντευξη του Γιάννη Κουριαννίδη στην εφημερίδα Ελεύθερη Ώρα

Συνέντευξη του Γιάννη Κουριαννίδη, 
Mέλους του Πολιτικού Γραφείου του Εθνικού Μετώπου, 
Περιφερειακού Διοικητή Μακεδονίας – Θράκης, 
στην εφημερίδα Ελεύθερη Ώρα του Σαββάτου

Ε: Κύριε Κουριαννίδη, η ενασχόλησή σας με τα προβλήματα της Θράκης είναι μακροχρόνια και σίγουρα είστε ένας από τους ανθρώπους που η γνώμη τους για το συγκεκριμένο θέμα έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Θα θέλατε να μας περιγράψετε με λίγα λόγια τη σημερινή κατάσταση στην περιοχή και τις προοπτικές που διανοίγονται για το εθνικό μας αυτό θέμα;

Α: Ο Ελληνισμός της Θράκης (και εννοώ τόσο το χριστιανικό κομμάτι του όσο και το μη χριστιανικό) έχει εδώ και χρόνια να αντιπαλέψει τόσο με τον απροκάλυπτο επεκτατισμό της Τουρκίας όσο και με τη χυδαιότητα του ελλαδισμού. Και οι δύο πλευρές αλλοιώνουν συστηματικά τη φυσιογνωμία της περιοχής, στην ουσία συνεργαζόμενες για τους ιδιοτελείς σκοπούς τους, δηλαδή η πρώτη για την αποκοπή της Θράκης μας από τον ελλαδικό κορμό και η δεύτερη για την εξυπηρέτηση των μικροκομματικών συμφερόντων της. Οι μουσουλμάνοι συμπατριώτες μας έχουν αφεθεί στο έλεος των πρακτόρων που ζουν ανενόχλητοι στην περιοχή, που τρομοκρατούν με κάθε τρόπο όσους ακόμη αντιστέκονται στην ανελέητη τουρκοποίησή τους, ενώ όσοι από τους χριστιανούς τολμούν να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας για όσα συμβαίνουν, χαρακτηρίζονται αμέσως ως «ακραίοι και επικίνδυνοι για την διατάραξη της αρμονικής συμβίωσης των δύο σύνοικων θρησκευτικών στοιχείων». Οι περιπτώσεις της ηρωικής δασκάλας Χαράς Νικοπούλου που ουσιαστικά εκδιώχθηκε από το πομακοχώρι του Μεγ. Δερείου επειδή έθιξε τα κακώς κείμενα και ενόχλησε σφόδρα το προξενείο με τη δράση της, αλλά και οι διώξεις και απειλές που αντιμετώπισε για σειρά ετών ο δημοσιογράφος Σεμπαεδήν Καραχότζα, είναι χαρακτηριστικά δείγματα του τί περιμένει όποιον κάτοικο της Θράκης διανοηθεί να υπερασπίσει την ταυτότητα και την αξιοπρέπειά του.

Ε: Δεν διαφαίνεται λοιπόν κάποια ελπίδα;

Α: Μέσα στο γενικότερο κλίμα διαλύσεως που επικρατεί στην πατρίδα μας μετά την εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας στους διεθνείς τοκογλύφους, πράκτορες και κομματάρχες έχουν αποθρασυνθεί τελείως και το διαλυτικό τους έργο έχει προσλάβει πια χαρακτηριστικά τυφώνα. Φτάσαμε στο σημείο, λ.χ., να τοποθετούνται από το προξενείο της Κομοτηνής επιγραφές σε θρησκευτικά μουσουλμανικά μνημεία που εξυμνούν τα κατορθώματα των πρώτων … οθωμανών κατακτητών της Θράκης μας και κανείς θεσμικός εκπρόσωπος της πολιτείας να μην αντιδρά! Μέσα σε αυτό το κλίμα, πώς μπορούμε άραγε να ανιχνεύσουμε ψηφίδες αισιοδοξίας; Αν αφήσουμε να συνεχιστούν αυτά τα πράγματα, τότε η κατάσταση θα είναι σύντομα μη αναστρέψιμη και θα εξελιχθεί ανοιχτά σε συγκρουσιακή.

Ε: Πολύχρονη όμως είναι και η πορεία σας στον πατριωτικό χώρο: Ελληνικό Μέτωπο, ΛΑΟΣ και τώρα … Εθνικό Μέτωπο. Μία πορεία που σας οδήγησε κάποια στιγμή και στα έδρανα του Δημοτικού Συμβουλίου της Θεσσαλονίκης. Πώς κρίνετε τη σημερινή κατάσταση στον χώρο που κινείστε;

Α: Εδώ και 8 χρόνια ο πατριωτικός χώρος εκπροσωπείται επιτέλους στο ελληνικό κοινοβούλιο, κάτι που πραγματώθηκε μετά από αγώνες πολλών ετών. Δυστυχώς, όσο επίπονα και μακροχρόνια χτίστηκε αυτή η επιτυχία, τόσο ανεύθυνα και αστραπιαία γκρεμίστηκε, με το ξεπούλημα των πατριωτικών και εθνικιστικών ιδεών από πρωτοκλασάτα στελέχη του χώρου (Μ. Βορίδης, Θ. Πλεύρης κ.λπ.), αλλά και με την πολιτική ανεπάρκεια που επέδειξε σε κρίσιμες στιγμές ο Γ. Καρατζαφέρης, οι τραγικές επιλογές του οποίου οδήγησαν στην κατάρρευση όλου του οικοδομήματος. Σήμερα την διαχείριση του χώρου απέκτησε αναπάντεχα και απρόσμενα ο κ. Μιχαλολιάκος, το κόμμα του οποίου ούτε τις δυνατότητες ούτε τα στελέχη διαθέτει για την διαχείριση αυτή. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν φαίνεται να έχει καν την πρόθεση για την διόρθωση αυτής της παθογένειας, αφού η εμμονή σε πρακτικές και συμβολισμούς που δεν συνάδουν με τις θεσμικές υποχρεώσεις που απέκτησε, είναι τόσο πασιφανής όσο και μακροπρόθεσμα αναποτελεσματική. Η συγκρότηση ενός πατριωτικού φορέα με σαφή εθνικιστικά χαρακτηριστικά προβάλλει πλέον ως επιτακτική αναγκαιότητα. Και την αναγκαιότητα αυτή πιστεύω ότι εκπληροί το Εθνικό Μέτωπο και τα στελέχη του.

Ε: Μία αντι-Χρυσή Αυγή, λοιπόν;

Α: Όχι βεβαίως! Δεν είναι η Χρυσή Αυγή ο εχθρός, αλλά το άθλιο μεταπολιτευτικό κατεστημένο που ρήμαξε και ξεπουλά ξεδιάντροπα την πατρίδα μας. Η Χρυσή Αυγή ίσως αποτελεί την αναγκαιότητα της στιγμής, αλλά δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση η στιγμή αυτή να στιγματίσει το μέλλον του πατριωτικού χώρου. Η επιστροφή στην πολιτική (διότι αυτό που βιώνουμε στις μέρες μας ΔΕΝ είναι πολιτική, αλλά μία σειρά θεσμικών εγκλημάτων) πρέπει να βρει το πατριωτικό κίνημα και ιδιαιτέρως την εθνικιστική συνιστώσα του πρωτοπόρα και με χαρακτηριστικά που η ίδια θα διαμορφώσει και όχι αυτά που θέλουν να της προσδώσουν οι εχθροί της.

Ε: Αναφερθήκατε στη Μεταπολίτευση. Πιστεύετε ότι βιώνουμε το τέλος της και ότι πράγματι διαμορφώνεται ένα νέο πολιτικό σκηνικό;

Α: Φυσικά. Όλοι βλέπουμε το κατάντημα του ΠΑΣΟΚ, που σύντομα θα το ακολουθήσει και η ΝΔ. Το πραγματικό τέλος της, όμως, θα επέλθει όταν εξαφανιστούν όλοι όσοι έχουν ακόμη το θράσος να εμφανίζονται ως «σωτήρες» μας, είτε προσπαθώντας να δημιουργήσουν νέα κομματικά σχήματα είτε να επιβιώσουν μέσα στα υπάρχοντα που φυσικά αποτελούν μέρος του προβλήματος. Όσο η παρουσία τους εξακολουθεί και γίνεται ανεκτή στο πολιτικό σκηνικό δεν μπορούμε να ομιλούμε για το τέλος της Μεταπολίτευσης.

Ε: Το νέο διαμορφούμενο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ – Χ.Α. δεν προοιωνίζει κάτι τέτοιο;

Α: Μπορεί να ακουστεί άδικο για ορισμένους, ακόμη και για ανθρώπους που ξεκινούν τώρα την πολιτική τους σταδιοδρομία, αλλά ακόμη και αυτά που αναφέρατε είναι σχήματα που μεταφέρουν στο εσωτερικό τους και στην ιδιοπροσωπεία τους χαρακτηριστικά της παθογένειας του παρελθόντος. Δεν μπορείς να προοιωνίζεις ένα μέλλον πραγματικά διαφορετικό από το χθες, όταν κουβαλάς μέσα σου το άρρωστο παρελθόν σου. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή τη στιγμή το πιό συντηρητικό κόμμα του πολιτικού σκηνικού, το κόμμα που δεν θέλει στην ουσία να αλλάξει τίποτε στην Ελλάδα, που έχει απορροφήσει όλο το πρώην βαθύ ΠΑΣΟΚ της αμαρτίας, της ρεμούλας, του θράσους και της χυδαιότητας. Αν συνυπολογίσουμε και τις κυρίαρχες σε αυτό εθνομηδενιστικές του αντιλήψεις, είναι δυνατόν αυτό το κόμμα να ευαγγελίζεται ένα ευοίωνο μέλλον για την πατρίδα μας;

Ε: Βλέπετε γενικότερα μέλλον για την πατρίδα μας μέσα στο πλαίσιο Μνημόνιο – ΔΝΤ – Ευρωζώνη;

Α: Αυτό είναι μία πολύ μεγάλη συζήτηση. Κατ᾽ αρχήν το μέλλον της πατρίδας μας πρέπει να ιδωθεί οπωσδήποτε εντός της Ευρώπης. Αλλά ποιάς Ευρώπης; Της Ευρώπης των τοκογλύφων, των δύο ταχυτήτων, του εθνοφυλετικού αχταρμά; Της Ευρώπης των ασπονδύλων ηγετίσκων – διαχειριστών μιας δοτής και εξαρτημένης «εξουσίας»; Όχι φυσικά! Η Ευρώπη που πρέπει να αποτελεί όραμα προοπτικής, όχι μόνο για τον Ελληνισμό, αλλά για όλα τα ιστορικά έθνη της, πρέπει να είναι, από γεωγραφικής πλευράς μία Ευρώπη που να εκτείνεται από το Γιβραλτάρ μέχρι τα Ουράλια και από την Ισλανδία μέχρι την Κύπρο. Ειδικώτερα για τη χώρα μας, οι περιοχές της Χερσονήσου του Αίμου και της παρευξείνιας ζώνης απετέλεσαν πάντοτε την πολιτισμική και οικονομική ενδοχώρα του Ελληνισμού και τον χώρο καταξιώσεως και δημιουργίας του. Από πλευράς φυσιογνωμίας, πρέπει τα ευρωπαϊκά έθνη να αποκτήσουν και πάλι την εθνική τους ομοιογένεια, απαλλασσόμενα σταδιακά από τις πληγές που επέφερε η ανοχή της λαθρομετανάστευσης, με τα τεράστια κοινωνικά και εθνικά προβλήματα που επεσώρευσε σ᾽ αυτά. Μόνον έτσι θα μπορέσουν να προχωρήσουν στο μέλλον με αξιώσεις, υπό το πρίσμα δηλαδή της εθνικής τους κοσμοαντίληψης. Τέλος, η οικονομική κυριαρχία κάθε έθνους είναι απαραίτητη, αφού είναι φανερό ότι το κοινό νόμισμα δημιούργησε στρεβλώσεις και κατέστρεψε τις εθνικές οικονομίες δημιουργώντας εξαρτήσεις όχι μόνο μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών αλλά και από χώρες του λεγομένου τρίτου κόσμου. Η συζήτηση για ένα κοινό νόμισμα θα μπορούσε ίσως να ξανατεθεί μόνο μετά τη διαμόρφωση μίας κοινής συνειδήσεως στα ευρωπαϊκά έθνη, που θα προέλθει μέσα από μία παράλληλη πορεία τους στο μέλλον, που δεν θα οδηγεί σε συγκρούσεις αλλά σε σύμπλευση προς το κοινό ευρωπαϊκό όραμα μιας Ευρώπης των πατρίδων. Μια τέτοια Ευρώπη πρέπει να επιδιώκει η Ελλάδα και σ᾽ αυτήν την Ελλάδα πρέπει να επιστρέψει η Ευρώπη.