Εμείς οι Νέοι...

Γράφει η Ατρυτώνη Αθηνά


Εμείς οι νέοι γεννηθήκαμε σε λάθος εποχή. Γιατί στην εποχή αυτή δεν υπάρχουν νιάτα. Δεν υπάρχει η φλόγα, δεν υπάρχει το όραμα, δεν υπάρχουν οι αξίες που δίνουν ανάσα στους νέους. Πνιγόμαστε! Εσείς μας πνίγετε... Καταφέρατε να τα απαλείψετε όλα αυτά από τις νέες γενιές καταργώντας την Πατρίδα. Και, καταργώντας την Πατρίδα, μας καταργήσατε το ίδιο μας το μέλλον. Τι έχετε να μας παραδώσετε; Θέλουμε την Πατρίδα μας, τα νιάτα μας, το μέλλον μας!



Εμείς οι νέοι τελειώσαμε τη ζωή μας πριν καν την αρχίσουμε. Χάσαμε τη μάχη πριν αυτή καν ξεκινήσει. Γεράσαμε πριν μεγαλώσουμε. Κι όμως, ακόμα έχουμε διάθεση να παλέψουμε! Και θα το κάνουμε! Όχι για ‘μας, μα για να μην έχουν την ίδια μοίρα τα δικά μας παιδιά. Μπορεί να μας στερήσατε όλα τα εφόδια με τα σάπια πρότυπα που μας πασάρατε, με τη μαλθακότητα, με την οποία μας αναθρέψατε, με το εκφυλισμένο εκπαιδευτικό σας σύστημα, με την υποθήκευση των ονείρων μας, όμως ξεχάσατε πως ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΣΤΕΡΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΣ ΨΥΧΗ! Κι αυτή η ελληνική ψυχή θα είναι το τέλος σας!


Εμείς οι νέοι δεν πάψαμε ν’ αγωνιζόμαστε ποτέ. Γιατί ποτέ δεν αρχίσαμε… Γιατί αγωνιζόμαστε από τη μέρα που γεννηθήκαμε να επιβιώσουμε στον κόσμο σας. Να πάρουμε ένα «χαρτί», να βρούμε μια δουλειά, να κάνουμε μια οικογένεια… Πράγματα που φαντάζουν ΑΔΥΝΑΤΑ στις μέρες μας! Δεν παλέψαμε ποτέ για μια ουσιαστική αλλαγή, γιατί ποτέ δεν είχαμε το σθένος, εξαντλημένοι καθώς ήμασταν από τις μάχες της καθημερινότητας… Αλλά η καθημερινότητα μάς τελείωσε και καλά θα κάνετε, όσοι προδώσατε τα όνειρά μας, να κρυφτείτε. Γιατί τα νιάτα είναι χείμαρρος ορμητικός και ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΣ, που παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του!


Εμείς οι νέοι σας καταγγέλουμε! Σας ονομάζουμε φονιάδες ονείρων! Σας ονομάζουμε προδότες και ανάξιους υπερασπιστές του μέλλοντός μας! Εμείς οι νέοι ζητούμε το μέλλον μας! Την κοινωνία σας την ΣΙΧΑΘΗΚΑΜΕ! Σαπίλα και διαφθορά παντού. Αυτή η κοινωνία ΠΡΕΠΕΙ να γκρεμιστεί! Κι εμείς ΘΑ ΤΗΝ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ και θα την ανοικοδομήσουμε, θα την ξαναχτίσουμε πάνω σε γερά θεμέλια: τους τάφους όλων των πουλημένων προδοτών και τη θέλησή μας για ζωή!

Ο ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΣ

Ακούστε! Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο κτίστης, 

ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης. 

Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι. 

Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι. 

Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας, 

πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας. 

εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης″ 

του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης

και με το καριοφίλι μου και με τ' απελατίκι

την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.

Κάλλιο φυτρώστε, αγκριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι, 

κάλλιο φουσκώστε, ποταμοί και κάλλιο ανοίχτε τάφοι, 

και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα, 

παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα. 

Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ' αγρίμια 

ξανάρχεται. Καλώς να ρθή. Γκρεμίζω τη ασκήμια. 

Είμ' ένα ανήμπορο παιδι που σκλαβωμένο το 'χει 

το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι 

δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει

το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει 

Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι όταν κρατήσω, 

και το τσεκούρι μου ψυχή μ' ένα θυμό περίσσο. 

Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ' ατσάλι 

και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι, 

και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν' ανοίξω, 

και μ' ένα Ναι να τιναχτώ, μ' ένα Όχι να βροντήξω; 

Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε 

γκρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!

Κωστής Παλαμάς