Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας
Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος
Στην εποχή της πλήρους κοινωνικής και αξιακής αποσάρθρωσης,μιάν εποχή πνευματικής ένδοιας που δεν έχει τίποτα αξιόλογο να επιδείξει πέραν ορισμένων λαμπρών εξαιρέσεων που δρούν εξ-αιρετικά απέναντι στο καθεστώς ενός βαλτώδους και σαπισμένου κοινωνικού γίγνεσθαι,απο καιρού εις καιρόν όλο έρχεται και κάτι νέο μα και διαχρονικό συνάμα να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του κοινωνικού μας ασυνείδητου.
Η θεατρική παράσταση που παρουσιάζει ο μεγάλος μας ηθοποιός Κώστας Πρέκας με δεκαετίες θεατρικής εμπειρίας στην πλάτη του αλλά και η άξια συνοδοιπόρος του στις ατραπούς της πραγματικής τέχνης νέα και ανερχόμενη Βανέσσα Αραπάκη,πράγματεύεται το ζήτημα της μοναξιάς στις δικές μας "σύγχρονες" κοινωνίες που δεν ξέρουν ούτε που πατάνε ούτε που βρίσκονται,κοινωνίες που έχουν χάσει την αίσθηση του τι είναι σοβαρό και άξιο λόγου,την αγάπη και τον σεβασμό στην ίδια τους την ιστορία αλλά και αναμεταξύ των μελών τους (τα μεγέθη άλλως τε αυτά δρούν διαδραστικά αμφότερα),κοινωνίες βαθιά άρρωστες που θεωρούν τον εαυτό τους σε καλή υγεία,ενώ δεν τους έχουν απομείνει παρά λίγες στιγμές ζωής,κοινωνίες λίαν συντόμως τεθνεούσες αν οχι ήδη νεκρές που απλώς αναπνέουν αλλά δεν βρίσκονται στην ζωή,στην πραγματική ζωή.
Ένας ηλικιωμένος δέχεται την απρόσμενη "επίσκεψη" μιάς νεαρής κοπέλλας που έχει εισβάλει στο σπίτι του ως διαρρήκτης,προκειμένου να τον ληστέψει,εκείνη ένα παιδί μεγαλωμένο σε αναμορφωτήριο πάντοτε περιτριγυρισμένο απο ανθρώπους που δεν την αγαπούν στην ουσία και την θυμούνται γεμάτοι υποκρισία στις γιορτές με δώρα ψεύτικα που δεν απηχούν τίποτα παρά το να "βγεί" μια ακόμα κοινωνική τους υποχρέωση εις πέρας για κείνα τα παιδιά που ζούν στοιβαγμένα σε κάποιο ίδρυμα,λές και τα ιδρύματα αυτά έχουν δημιουργηθεί προκειμένου να καλύψει την βρωμιά και τις ενοχές της μια ολάκερη κοινωνία,να καλύψει το στιγμιαίο "λάθος" δυο ανθρώπων αλλά και τις νομικές συνέπειες του που προέρχονται απο την εγκατάλειψη σε μια μοίρα που δεν επέλεξαν τα ίδια ως επί το πλείστον,το "στιγμιαίο λάθος" ανθρώπων που δεν αγαπήθηκαν ποτέ και το αποτέλεσμα της σχέσης τους είναι ένα ακόμη τέτοιο παιδί που καταδίκασαν,να μην βρεί ποτέ του την αγάπη το ίδιο ως ενήλικας,μέσα σε μια κοινωνία υποκριτική όπου το ψέμμα και η αλήθεια καταντά πολύ δυσκολο να διαχωριστούν,ενώ φυσικά πολλά είναι τα παιδιά σε παρόμοια κατάσταση που δεν μεγάλωσαν ποτέ σε κανενός είδους ίδρυμα.
Απο την άλλη ο ηλικιωμένος,εγκαταλελειμένος απο τα παιδιά του,ζεί με τα φαντάσματα του παρελθόντος αναπολώντας οτι έζησε με την γυναίκα του που δεν ζεί πιά,έχοντας πείσει τον ίδιο του τον εαυτό πως η εγκατάλειψη του οφείλεται στα νέα δεδομένα της ζωής των παιδιών του,που "έχουν πια την οικογένεια τους",μια στάση που κρατά προκειμένου να επιβιώσει ακόμη μια μέρα κρατωντας βαθιά μέσα του το μυστικό του παράπονο μη τολμώντας να το αναφέρει ούτε στον ίδιο του τον εαυτό κάτι που θα τον οδηγούσε στην παραδοχή.
Και ξάφνικά γίνεται η αποκάλυψη αναμεταξύ της χαμένης ελπίδας για αγάπη της νεαρής ή ακόμη χειρότερα της μή αγάπης και της αγάπης που μετασχηματίστηκε σε εγκατάλειψη και που ξεχάστηκε ανάμεσα σε κοινωνικά "πρέπει" του ηλικιωμένου,μια αποκάλυψη που έρχεται στο φώς μέσω μιάς πράξης περιθωριακής όσο μια ληστεία,είναι η στιγμή που αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια του θεατή ένα πιο ειδεχθές έγκλημα απο αυτό του απλού ποινικού κώδικα,ένα έγκλημα απο εκείνα που δεν τιμωρούνται ούτε και υπάρχουν διατάξεις και μονόλογοι δικηγόρων για αυτό,ένα έγκλημα το οποίο ανήκει στον ηθικό νόμο και οχι τον νόμο των ανθρώπων και που ποτέ δεν θα απασχολήσει καμιά αίθουσα δικαστηρίου,την εγκατάλειψη που οδηγεί στην μοναξιά.
Ο μεγάλος μας ηθοποιός Κώστας Πρέκας,ο απαξιωμένος απο το βρώμικο σύστημα λόγω της σταθερότητος του χαρακτήρα του και της βαθιάς του πίστης σε μιά άλλη εποχή,μια εποχή που τιμά το δίκαιο και την αλήθεια αλλά και η προσήλωση του σε ένα πλέγμα αξιών που προσπαθούν όλοι αυτοί οι γνωστοί - άγνωστοι τραμπούκοι να μας κάνουν να ξεχάσουμε και το αντικαθιστούν καθημερινά με το δηλητήριο της απαξίωσης οτι αξιόλογου,της άμβλύνσης του κοινωνικού αισθητηρίου περί πραγματικής τέχνης και ζωής οδηγώντας μια ολόκληρη κοινωνία στο βάραθρο μέσω του μυθριδατισμού,στέκει για ακόμα μια φορά άξιος ως ηθοποιός μέσα σε ένα αντιηρωικό σκηνικό όπως αντιηρωική αλλά το κυριότερο χωρίς στιβαρά πρότυπα ζωής κατήντησε η καθημερινότητα μας.
Με λόγο απλό όπως ταιριάζει σε έναν ήρωα της διπλανής πόρτας και εκπληκτική ερμηνεία,ανάμεσα στα πολύ έξυπνα σκηνοθετικά ευρύματα,που σε κάνει να απορείς αλλά και να επιβεβαιώνεσαι ταυτόχρονα,σε σχέση με την εκτίμηση σου σχετικά με το πόσο έχουν περιθωριοποιήσει τεχνιέντως την πραγματική τέχνη,αποδυκνείει αυτός ο υμνωδός και υπηρέτης της επί δεκαετίες για ακόμη μια φορά πως έχει τόσα πολλά να δώσει στην τέχνη την ίδια και τους θιασώτες της,αλλά και στους νέους συναδέλφους του που διψούν για μια χαραμάδα φώς που τόσο κάποιοι προσπαθούν να τους στερήσουν,στέκει εκεί ως βράχος αξιών,ως κυμματοθραύστης ενάντια στην λαίλαπα του διεθνισμού και των εντολοδόχων της ντόπιων και ξένων που αντιμάχεται την αγάπη προς το παρελθόν,την οικογένεια,την θρησκεία,την αγάπη πρός όλους και όλα εν τέλλει,με μοναδικό σκοπό την αιώνια σκλαβιά και τον έλεγχο του ανθρώπου.
Άξια δε συμπαραστάτης στον αγώνα του αυτόν,η νεαρή και ανερχόμενη ηθοποιός Βανέσσα Αραπάκη,που στέκεται χωρίς την παραμικρή δυσκολία δίπλα στον Κώστα Πρέκα,αποδίδοντας εξίσου εκπληκτικά τον ρόλο του νεαρού κοριτσιού με άψογη θεατρική παρουσία,γεμάτη ζωντάνια,την ζωντάνια ενός νέου ανθρώπου αλλά και με την δέουσα σοβαρότητα στα σημεία όπου πρέπει και με ακέραιο το αίσθημα της θεατρικής ευθύνης,που δεν συναντάς πλέον ακόμα και σε μεγαλύτερους σε ηλίκία και παρουσία "καταξιωμένους" ηθοποιούς,η κ. Αραπάκη έχει να δώσει πολλά και αυτή με την σειρά της στην πραγματική τέχνη,πράγμα οφθαλμοφανές και στον πλέον αδαή θεατή,τον θεατή που βλέπει αλλά και προσεγγίζει την τέχνη με τα μάτια της ψυχής του όπως οφείλουμε να κάνουμε για το κάθε τι.
Η "ΛΗΣΤΕΙΑ" μας φωνάζει με μια κραυγή μέσα στο σκοτάδι των καιρών μας,μέσω ενός θεατρικού που παίζεται καθημερινά σε χιλιάδες περιπτώσεις της πραγματικής ζωής,το "ΓΙΝΕΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΞΑΝΑ !",μάθετε να ξαναζείτε διότι τίποτα δεν είναι μόνιμο και όλα χάνονται και επιστρέφουν μέσα σε αυτόν τον αέναο κύκλο των μεγάλων ιδεών του βαθύτατου ανθρωπισμού που μπορεί να εκτυλισονται με την ίδια ευκολία είτε στα βουνά της Αλβανίας είτε στα μικρά ανήλιαγα δωμάτια των σημερινών κλουβιών που χρησιμοποιούμε ως κατοικίες,το ανατρεπτικό της τέλος οφείλει να μας πεί εξίσου πολλά σε σχέση με το υπόλοιπο έργο,οι αντιήρωες της "ΛΗΣΤΕΙΑΣ" καταλήγουν στο ξέφωτο της μοναξιάς απλώς απο άλλους δρόμους.
Η ουσιαστική τέχνη συγκινεί είτε συναναστρεφόμενη μεγάλες αξίες όπως η ελευθερία της πατρίδας διαμέσου των ηρώων που έπεσαν για αυτήν,είτε έχει να κάνει με αντιήρωες μέσα στα κλειστά δωμάτια που ζούν ως τρόφιμοι της μεγάλης φυλακής που λέγεται καθημερινότητα και "ζωή", μιλώντας για την μοναξιά που άπαντες μας αγγίζει λίγο πολύ,η δε τέχνη,οφείλει να ακολουθεί την αρχή "εκ του κόσμου,δια τον κόσμο" προκειμένου να μεταφέρει στον θεατή αλλά και να πάρει απο τον θεατή με σκοπό την πραγματική ψυχαγωγία,τον προβληματισμό και εν τέλλει την αέναη προσπαθεια βελτίωσης και αυτοβελτίωσης του ανθρώπου,οφείλει να δρά ως εκπαιδευτικό σύστημα για όλες τις ηλικίες και η θεματολογία της θα πρέπει να είναι βαθύτατα ανθρωποκεντρική,η τέχνη για την τέχνη δεν έχει λόγο ύπαρξης ιδιαίτερα μέσα σε μια κοινωνία που δείχνει πως μεταβαίνει απο το ένα σύστημα αξιών σε κάτι άλλο σκοτεινό και ομιχλώδες,μιάς κοινωνίας προδομένης απο όλους και όλα,μα ενώ συμβαίνουν όλα αυτά,η ουσιαστική τέχνη οφείλει να έχει πάντοτε κατά νού,πως οι ιδέες δεν προδίδουν,οι άνθρωποι μόνον μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο.
Θα μπορούσε κανείς να γράψει οχι μόνον ένα τέτοιο κείμενο έπειτα απο μια θεατρική εμπειρία όπως αυτή,αλλά ολόκληρο βιβλίο για την θεματολογία που θίγεται, μα θα είναι απέιρως καλύτερα να δεί κάποιος αυτό το έργο (το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους και ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους) λόγω του οτι υπάρχουν σημεία αδιόρατα και δύσκολο να εκφράσει κάποιος παρά τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας,ένα είναι το σίγουρο,πως ουδείς που θα έχει την πραγματική τύχη να παρακολουθήσει αυτήν την παράσταση,δεν θα φύγει παραπονεμένος,παρα κατ ελάχιστον μπολιασμένος με τον σπόρο της ανησυχίας για όσα συμβαίνουν γύρω για ακόμα μια φορά,μια παράσταση που την θεωρώ "Επί τον τύπον των ήλων" όσον αφορά το ζήτημα που θίγει και αποτελεί την πεμπτουσία της σημερινής πνευματικής κρίσης που μαστίζει τον τόπο που μόνον ως κορυφή του παγόβουνου στέκει το οικονομικό του κομμάτι,είναι πράγματι αυτό το κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει που οφείλουμε να εντοπίσουμε και να στραφούμε εναντίον του εάν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τα πράγματα.
Η "ΛΗΣΤΕΙΑ" της Ειρένας Ιωαννίδου - Αδαμίδου σε σκηνοθεσία και μουσική επιμέλεια πάλι του Κώστα Πρέκα,είμαι σίγουρος πως θα σας κάνει μόνον καλό και θα "ληστέψει" την καρδιά και τα συναισθήματα σας για αυτόν που στέκει δίπλα σας με οποιαδήποτε ιδιότητα...
ΘΕΑΤΡΟ "ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΜΟΥΖΑΚΙΤΗΣ" Δημοκρίτου 3 & Σαρανταπόρου,Περιστέρι (Κοντά στον πεζόδρομο της Εθνικής αντιστάσεως)
"Η ΛΗΣΤΕΙΑ" της Ειρένας Ιωαννίδου - Αδαμίδου
Σκηνοθεσία - Κώστας Πρέκας
Παίζουν - Κώστας Πρέκας - Βανέσσα Αραπάκη
Τηλ. Θεάτρου 210 57 49 576
Πρόγραμμα
Παρασκευή 20.30
Σάββατο 18.00 & 20.30
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου