Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας
Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος
Στέκω πάντοτε υπέρ της πραγματικής τέχνης,της τέχνης όπου άγει την ψυχη και δεν αποτελεί μια στείρα επιφανειακή διασκέδαση για να περνα η ώρα του σύγχρονου ανθρώπου η οποία ούτως ή άλλως κατασπαταλείται σε οτιδήποτε ανούσιο έχει να του προσφέρει η ζωή σήμερα,ιδιαίτερα σε μια εποχή άκρατου υλισμού ο οποίος έφερε και την σημερινή κρίση των αξιών καθώς και την κατάκριση και τον εξοστρακισμό των άξιων,η πραγματική τέχνη οφείλει να βγεί εμπρός,σηκώνοντας στους ώμους της το βάρος το προερχόμενο απο τον κοινωνικό της ρόλο,σε εποχές δε βαθιάς κρίσης με επικάλυψη την οικονομία,η πραγματική τέχνη οφείλει να δείχνει τον δρόμο και επουδενί να προσπαθεί να κρυφτεί πίσω απο τα ψεύτικα φτιασίδια μιάς θολοκουλτούρας την οποία προσφέρουν ως τέχνη στην μεγάλη κοινωνία.
Υπό αυτό το σκεπτικό,επιλέγω πάντοτε όσα έργα θεατρικά τυγχάνει να παρακολουθώ εντός και εκτός Ελλάδος,όλο αυτό το διάστημα της ενασχόλησης μου με αυτό που αποκαλούμε τέχνη προσπαθώντας πάντοτε να διερευνώ τις πολλαπλές αναγνώσεις ενός έργου το οποίο διδάσκεται απο σκηνής και να φεύγω απο το θέατρο καλύτερος απο όταν ήρθα,αυτός είναι άλλως τε και ο λόγος ύπαρξης της πραγματικής τέχνης η οποία δρά σε ένα διαδραστικό χορό αναμεταξύ ατόμου και κοινωνίας,προσπαθώντας η ίδια να αποτυπώσει την ζωή επάνω στον καμβά μιάς θεατρικής σκηνής,αλλά και να αποκωδικοποιήσει θα έλεγε κανείς,τα μηνύματα που κατόπιν αποδίδει εκ νέου στον θεατή,ειδωμένα μέσα απο τα μάτια και το παίξιμο των ηθοποιών,κάνοντας τους θεατές καλύτερους μέσω του προβληματισμού ή χαλαρώνοντας τους με τρόπο θετικό.
Έτσι,πρό ολίγων ημερών με αυτές τις σκέψεις αλλά και με πολλές προσδοκίες όντας προκατειλημμένος λίαν θετικώς για να είμαι ειλικρηνής,γνωρίζοντας την αξία και την ποιότητα ενός τεράστιου ηθοποιού που σκοπό της ζωής του έβαλε δεκαετίες τώρα και εκ του αποτελέσματος κρίνοντας,να διδάξει το ήθος και συνάμα την απαξία απέναντι στην κάθε αθλιότητα που σερβίρεται στον λαό ως τέχνη με σκοπό την αλλοίωση ως υποστηρίζω πάντοτε του κοινωνικού αισθητηρίου περί κάλλους και ασχήμιας και κατ επέκτασιν περί της ίδιας της ζωής,βρέθηκα στον νέο χώρο που έχει έτοιμάσει με πολύ κόπο και προσωπική εργασία,ο ακούραστος,πάντοτε ευγενής και προπάντων υμνωδός της πραγματικής καλλιτεχνίας,κύριος με αυτό το "Κ" μόνον κεφαλαίο, Κώστας Πρέκας.
Το λίαν ευχάριστο αυτής της θεατρικής μου "επίσκεψης" στον εν λόγω χώρο,ήταν πως άπαντες οι συντελεστές της παράστασης ήσαν άνθρωποι αξιόλογοι τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και σε ανθρώπινο επίππεδο,αποτέλεσμα ίσως και πάλι του αγαπημένου μας ηθοποιού με τις άρτιες επιλογές του όσον αφορά την διάθεση των ρόλων,το δέ έργο αυτό κάθε αυτό αποτελεί κατά την προσωπική μου άποψη πάντοτε μιάς και η τέχνη περνά πάντα απο τα φίλτρα της υποκειμενικότητος κάποιου,ένα απο τα αξιολογότερα κείμενα τα οποία "παίζονται" ετούτο το διάστημα στις διάφορες μικρές και μεγάλες σκηνές των Αθηνών και πρόκειται κατά βάσιν και πάντοτε σε πρώτη ανάγνωση για μια κωμωδία καταστάσεων που θα την χαρακτήριζε κανείς ερωτική μιάς και το ζήτημα με το οποίο ασχολείται,είναι το μπλέξιμο που προκύπτει όταν ένας άνδρας αποφασίζει να αλλάξει τρόπο ζωής εγκαταλείποντας με διάφορα τεχνάσματα τις γυναίκες του την μία πίσω απο την άλλη,αλλά και τις ζωές που έζησε μαζί τους,με σκοπό πάντοτε να ξεφύγει απο την πεζότητα της καθημερινότητας ζώντας μαζί τους,κάτι που πρόδωσε θα έλεγε κανείς το ιδεατόν του αρχικού έρωτος που τον συνέδεσε με κάθε μία απο αυτές.
Το τραγελαφικό συμβαίνει την στιγμή που ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης που δεν είναι άλλος απο την ίδια την ζωή στο πρόσωπο ενός παλιού φίλου,φέρνει τα πράγματα έτσι ώστε η κάθε πρώην και νύν σύντροφος του κεντρικού χαρακτήρα συναντώνται στον ίδιο χώρο αλλά παρά αυτή την συνάντηση δεν μπορούν να ανακαλύψουν το τι έχει πραγματικά συμβεί πίσω απο την πλάτη τους όλα αυτά τα χρόνια,αγνοώντας η κάθε μία την ζωή της άλλης μαζί με τον κεντρικό χαρακτήρα,ενώ παρά μόνον στο τέλος όπου ο καθείς αποκαλύπτεται εμπρός στους άλλους και τους θεατές το ποιός πραγματικά είναι επέρχεται η τελική "κάθαρση" προσώπων και καταστάσεων,πρόκειται για ένα έργο άρτια σκηνοθετημένο με πολλά ευρήματα που σε κρατά σε μια γλυκιά αγωνία εώς του τέλους και διατηρεί το ενδιαφέρον σου αμείωτο στο να ανακαλύψεις στο πως θα εξελιχθεί επιτέλους όλο αυτό το μπέρδεμα αναμεταξύ ανθρώπων που τους τυλίγει η αδιόρατη κλωστή του έρωτος ή έστω του υποτιθέμενου τέτοιου.
Ο Κώστας Πρέκας αποδυκνείεται για ακόμα μια φορά ήθος ποιών σε μια άρτια ερμηνεία στον ρόλο του κεντρικού χαρακτήρα του έργου αν και σε έναν ρόλο δραματουργικά κωμικό θα έλεγε κανείς όπου η αλήθεια δεν έχει συνηθίσει το κοινό μέσα απο τις δεκαετίες θεατρικής παρουσίας που φέρει στους ώμους,σε μια εμφάνιση που ξαφνιάζει ευχάριστα και έρχεται για ακόμα μια φορά να μιλήσει μέσω αυτού που πραγματικά γνωρίζει να κάνει τόσο πολύ καλά ενάντια στην συκοφαντία του συστήματος που περιζώνει κάθε άξιο δημιουργό στην προσπάθεια του τελευταίου αυτού συστήματος,να δολοφονήσει συνειδησιακά έναν ολόκληρο λαό,ο αγαπητός μας σε όλους όσους τον γνωρίζουν πατριώτης,σοβαρός και άνδρας σε όλα τα επίππεδα δυστυχώς για πολλούς εκ του κλειστού "καλλιτεχνικού" κυκλώματος ηθοποιός,απαντά με ριπές καλλιτεχνικής και ανθρώπινης αξίας στους υβριστές του,τους ακροβολισμένους απο ένα βρώμικο σύστημα παντού,ενός δήθεν πνευματικού και "καλλιτεχνικού" κόσμου,που με τα στεγανά του έχει δυστυχώς καταφέρει πολλά πλήγματα σε αυτόν τον τόπο και κυρίως όπως αναφέρθηκα όσον αφορά σε αυτήν την αλλοίωση περί της πραγματικής τέχνης και της αναμενόμενης ελευθεριότητος που επέρχεται,διαφθείρουσα τους θεατές,η λέξη "συγχαρητήρια" για το σύνολο του έργου του Κώστα Πρέκα όλα αυτά τα χρόνια,ακούγεται πολύ λίγη παρά τον πλούτο της Ελληνικής γλώσσας και είναι λίγη οχι μόνον διότι υπάρχει τεράστια καλλιτεχνική αξία σε οτι κάνει,αλλά πέραν τούτου έχει να αντιπαλέψει ουσιαστικά εκ των ελαχίστων ρομαντικών,ένα ολάκερο διεφθαρμένο σύστημα δήθεν καλλιτεχνίας.
Ο Βαγγέλης Πυρίνης,ο παλιός φίλος του κεντρικού χαρακτήρα και ο συνδετικός κρίκος για την εξέλιξη του όλου έργου,αυθεντικός δίνοντας την αίσθηση όπως και άπαντες εκ των συντελεστών πως ο θεατής απλώς έχει ανοίξει μια πόρτα εμπρός στα τεκταινόμενα ένος σπιτιού της καθημερινότητας μας και παρακολουθεί μια ιστορία που το δίχως άλλο έχει παιχτεί άπειρες φορές με σκηνοθέτη πάντα την ίδια την ζωή.
Η δεσποινίς Κωνταντίνα Σπαθή,στέκει λίαν επάξια του ρόλου της και παρά το μικρόν της ηλικίας,καταφέρνει να αποδώσει δραματουργικά ρόλο μεγαλύτερης ερμηνευτικής ηλικίας με πολύ μεγάλη άνεση,πράγμα που καταδυκνείει την αξία της ως νέας ηθοποιού πολλά υποσχόμενης,μιάς και είχα την τύχη να την παρακολουθήσω και σε κείμενο άκρως δραματικό,πρόκειται για πραγματικά μια παρουσία αιθερική όπου αυτό χρειάζεται αλλά συνάμα με απόλυτη συναίσθηση του ρόλου που της εμπιστεύθηκαν και με μια αίσθηση ευθύνης που δεν συναντάς παρά σε κατά πολύ εμπειρότερους ηθοποιούς,άξια συγχαρητηρίων και ενθαρρύνσεως μιάς και βρίσκεται στα πρώτα της αργά αλλά σταθερά βελτιούμενα όλο και περισσότερο εκ του αποτελέσματος κρίνοντας,επιτυχημένα καλλιτεχνικά της βήματα,Εύγε.
Η Ελένη Στάμου αλλά και η Νατάσσα Κορομβόκη,αποδίδουν με μεγάλη ευκολία θα έλεγε κανείς τους ρόλους των,αποτέλεσμα της πολύχρονης εμπειρίας στο θεατρικό σανίδι,δύο παρουσίες αυθεντικές που συντελούν αμφότερες στην άρτια εξέλιξη του έργου μέσω αυτής της φυσικότατης ερμηνείας που τις διαπερνά ασυναίσθητα και έρχεται για ακόμα μια φορά να αποδείξει πως οι επιλογές του μεγάλου μας ηθοποιού Κώστα Πρέκα,μόνον τυχαίες δεν είναι,η αυταρχική προσωπικοτητα που πνίγει τον άλλον απο μια ιδιαίτερη αγάπη ίσως και απο τον ενδόμυχο φόβο της περί μοναξιάς,αλλά και η συμφεροντολογική συμπεριφορά,η κρυμμένη πίσω απο έναν "έρωτα",αποδίδονται με τρόπο που δεν εκφεύγει σε καμία περίπτωση της πραγματικότητος είτε το θέλουμε είτε οχι.
Τέλος,ο Βασίλης Ευδαίμων,στον ρόλο του δήθεν αφελούς χαρακτήρος,αποδίδει πιστά τον ρόλο που του έχει αποδοθεί,"ξεγελώντας" θα έλεγε κανείς μέχρι τέλους τον θεατή όσον αφορά τις πραγματικές προθέσεις του,αυθεντικός με την σειρά του σε έναν ρόλο μικρό που δένει όμως την υπόθεση του έργου.
Η μουσική επιμέλεια και οι φωτισμοί μαζί με τα λιτά αλλά όμορφα σκηνικά συμμετέχουν ουσιαστικά στην γενικότερη εικόνα της παράστασης,ενώ το αξιολογότατο κείμενο του έργου,ανήκει στον Μιχάλη Μαστόρο.
Εδώ,οφείλω να αναφερθώ για λίγο και στις αναγνώσεις ενός τέτοιου έργου,το οποίο αν και μπορεί να θεωρηθεί ως μια κωμωδία προσώπων και καταστάσεων με κοινο παρανομαστή τον έρωτα σε πρώτη ανάγνωση,το μόνο σίγουρο είναι πως θίγει πάρα πολλά ζητήματα στις άλλες αναγνώσεις του για όποιον αντέχει την αλήθεια,το ξεδίπλωμα των χαρακτήρων επί σκηνής,καταδυκνείει πως τίποτε δεν μπορεί να θεωρείται ως φαίνεται και το οξύμωρον του έργου είναι ακριβώς πως μέσα απο ένα τεράστιο ψέμμα και μια διαπλοκή άνευ προηγουμένου,επέρχεται η νέμεσις της αποκάλυψης της αλήθειας,μιάς και έτσι γίνεται πάντοτε στην ζωή αργά ή γρήγορα.
Η αγάπη εμπλέκεται με τα συμφέροντα αλλά και τις ψυχοσυνθέσεις των χαρακτήρων σε ένα όμορφο μα και συνάμα πικρό όσον αφορά τις διαπιστώσεις του,γαιτανάκι αλληλοδιασύνδεσης προσωπικοτήτων με τον απόηχο του ιδεατού έρωτος κάπου στο βάθος,ένα έργο που τρέφεται απο την ζωή διατυπωνοντας εμφανή και οχι και τόσο εμφανή συμπεράσματα περί αγάπης,έρωτος,μοναξιάς,ανάγκης για πραγματική ελευθερία και υποταγής στα κοινωνικά πρέπει,τα σοβαρότερα ως είναι γενικότερα γνωστόν, πάντοτε λέγονται στα αστεία έτσι και στο συγκεκριμένο έργο δεν μπορείς να αποδόσεις πραγματικά τις ευθύνες κάπου συγκεκριμένα,μιάς και ο καθείς διαθέτει ένα τόσο διαφορετικό πρίσμα θέασης των πραγμάτων,τόσο διαφορετικό που η αλήθεια και το ψέμμα μοιάζουν τόσο να συμπίπτουν μέσα στην υποκειμενική αντικειμενικότητα αυτού που ονομάζουμε ζωή και καθημερινότητα.
Τελειώνοντας με τις εντυπώσεις μου έπειτα απο μια τέτοια θεατρική εμπειρία και έχοντας πάντοτε ταχθεί στο πλεύρο της πραγματικής καλλιτεχνίας,οφείλω να παρατηρήσω πως όσο κι αν αυτή η άρρωστη "νηνεμία θανάτου" που κατακλύζει τα πολιτιστικά αλλά και κοινωνικά μας πράγματα λυμαίνεται έναν τόπο πολιτισμού όπως η χώρα μας,τόσο κάπου σε κάποια μικρά δωμάτια και σε κάποιους χώρους επιλεγμένους που βρίσκονται κρυμμένοι τεχνιέντως μακριά απο τα ψεύτικα φώτα του συστήματος μέσα σε κάποια γειτονιά παραπλεύρως των "μεγάλων" δρόμων της δήθεν τέχνης,θα διδάσκεται η πραγματική τέχνη,δίνοντας ουσιαστική ελπίδα ανατάσεως σε αυτόν τον τόπο,ένα έργο αξιολογότατο που προσωπικά πιστέυω θα γράψει μόνον θετικά στην ψυχή όσων το παρακολουθήσουν,με την ποιότητα να συναντά την αλήθεια.
Καλή ψυχαγωγία
Συντελεστές της παράστασης
Έργο: "Ο χορός του Έρωτα" του Μιχάλη Μαστόρου
Ηθοποιοί: Κώστας Πρεκας,Βαγγέλης Πυρίνης,Βασίλης Ευδαίμων,Κωνσταντίνα Σπαθή,Ελένη Στάμου,Νατάσσα Κορομβόκη
Σκηνοθεσία: Κώστας Πρέκας
Μουσική επιμέλεια: Αντώνης Βεντούρης
Φωτισμοί: Χρήστος Κατσαβός
Σκηνικά: Τάκης Παρλαβάντζας
Ώρες και ημέρες παραστάσεων:
Παρασκεύή 20.30
Σάββατο 18.00 και 20.30
Κυριακή 20.30
Τηλέφωνα επικοινωνίας Θεάτρου "ΣΚΑΛΑ": 210.51.51.516, 69.36.48.08.89
Διεύθυνση: Καμβουνίων 10 & Λένορμαν 134
Πρόσβαση:
Λεωφ. Νο Α13 "ΟΜΟΝΙΑ - ΚΗΠΟΥΠΟΛΗ"
Τρόλει Νο 12 "ΖΑΠΠΕΙΟ - ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ"
Στάση "Αγίου Κωνσταντίνου"
Κοντά στον σταθμό Μετρό "ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ"
Τιμές εισητηρίων:
Γενική Είσοδος - 15 ευρώ
Παιδικά - Φοιτητικά - 10 ευρώ
Ανέργων - 5 ευρώ
Επίσης,πέρα απο την κεντρική σκηνή,στην δεύτερη σκηνή και στον ίδιο χώρο ανεβαίνει το εξαιρετικό έργο με τίτλο "Η ΛΗΣΤΕΙΑ" της Ειρένας Αδαμίδου - Ιωανίδου καθώς και στην παιδική σκηνή το έργο "ΔΑΙΔΑΛΟΣ ΚΑΙ ΙΚΑΡΟΣ" του Γιάννη Κουλάκη,για περισσότερες πληροφορίες μπορεί κάποιος να απευθύνεται στα παραπάνω τηλέφωνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου