Βαϊμάρη ή Μαδρίτη η Αθήνα;

γράφει ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος
μέλος του Εθνικού Μετώπου
στην εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος

Στις 30 Ιανουαρίου, συμπληρώθηκαν 80 χρόνια, από την ανάληψη της εξουσίας στην Γερμανία από το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ. Αυτή η ιστορική επέτειος, είναι το τελευταίο κομμάτι της αλυσίδας μιας ακατάσχετης Βαϊμαρολογίας, η οποία έχει εμφανιστεί τους τελευταίους μήνες στην πατρίδα μας. Μία η οικονομική κρίση, μία οι διαδηλώσεις και τα επεισόδια που προέρχονται από αυτήν, μία η είσοδος της Χρυσής Αυγής στην Βουλή και οι διάφοροι διαμορφωτές της κοινής γνώμης στην Ελλάδα ανακάλυψαν το δωσιλογικό καθεστώς της Βαϊμάρης στην Γερμανία, που επέβαλλαν οι σύμμαχοι μετά την ήττα της χώρας αυτής στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να το συγκρίνουν με την καθημερινοτητά μας. Θέλοντας να ταυτίσουν την δεδομένη από πριν κατάρρευση αυτής της "Δημοκρατίας" με τον κίνδυνο που υπάρχει στην Ελλάδα σήμερα, να ενισχυθούν τα άκρα, είτε δεξιά είναι αυτά, είτε αριστερά.

Δεν γνωρίζουμε ποιές είναι οι μεγαλύτερες ταυτίσεις που αισθάνονται με την περίοδο εκείνη: Την απόλυτη υποδούλωση στους ξένους νικητές – αφέντες, την εξαθλίωση μεγάλης μερίδας του λαού ή την άνοδο κάποιων πολιτικών σχηματισμών, που φαινομενικά τουλάχιστον φαίνεται να λειτουργούν εκτός συστήματος.

Νομίζαμε τόσα χρόνια, ότι η ιστοριολογία είναι ένα ίδιον του δικού μας χώρου, ο οποίος πολλές φορές επειδή δεν είχε να επιδείξει κάτι στο παρόν κατέφευγε στο παρελθόν για να καλύψει τις αδυναμίες του. Τελικά όμως η νόσος αυτή είναι κολλητική και ανήκει σε όποιον θέλει να κάνει μία μάχη οπισθοφυλακών, όπως προσπαθεί να κάνει σήμερα το καθεστώς που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μετά το 1974.

Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι οι μύθοι της Αντίστασης τέλειωσαν, τα ψέμματα της ευμάρειας κατέρρευσαν και η εξάρτηση από τα παγκοσμιοποιημένα οικονομικά κέντρα εξουσίας πλέον είναι διαφανής και στον τελευταίο Έλληνα.

Μιας και κάνουν όμως τον κόπο να εντρυφήσουν στην ιστορία του μεσοπολέμου, θέλουμε να τους θυμήσουμε και μια άλλη πόλη, εκτός της Βαϊμάρης. Την Μαδρίτη. Εκεί όπου το 1936 οι μισοί Ισπανοί έπεσαν να φάνε τον λαιμό των άλλων μισών. Χωρισμένοι σε πατριώτες θρησκευόμενους και αριστερούς άθεους αυτονομιστές. Μήπως σήμερα στην Ελλάδα δεν βλέπουμε έναν ανάλογο διχασμό της Ελληνικής κοινωνίας; Όχι φυσικά μεταξύ των εχόντων και των μη κατεχόντων πλούτο, αλλά για παράδειγμα στο θέμα της μετανάστευσης δεν βλέπουμε να συνυπάρχουν δύο τελείως αντίθετες και συγκρουσιακές αντιλήψεις; Από την μία αυτοί που δεν αντέχουν άλλο τα εγκλήματα και την ασυδοσία των μεταναστών και ανακαλύπτουν την έννοια της εθνικής ιδιαιτερότητας και από την άλλη αυτοί που είτε από συμφέρον είτε από από ιδεοληψία είναι έτοιμοι να χαρίσουν την πατρίδα μας στα κύματα εποικιστών που αποβιβάζονται καθημερινά σε αυτήν.

Πράγματι, η δεξιά και η αριστερά έχει τελειώσει στην Ελλάδα. Ούτε καν η έντεχνη αντιπαράθεση προς τους δημόσιους υπαλλήλους δεν είναι ικανή να οδηγήσει σε βίαια επεισόδια. Το μεταναστευτικό όμως; 

Σίγουρα μπορεί και σίγουρα μπορεί να είναι ο καταλύτης των όποιων πραγματικών εξελίξεων και ανατροπών θα δούμε το επόμενο χρονικό διάστημα. Αντί λοιπόν να μπαίνουμε σε συνωμοσιολογικές διαδικασίες περί εμφυλίου και ξένων κέντρων εξουσίας, ας δούμε την αλήθεια κατάματα.

Οι Έλληνες, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε με όλα τα καλά και τα στραβά μας, ωφείλουμε να αντιταχθούμε στο μεταναστευτικό τσουνάμι και σε αυτούς που για διάφορους λόγους το στηρίζουν. Αν χρειαστεί γι' αυτό να κατέβουμε στον δρόμο και να γίνουν υπερβάσεις, τουλάχιστον θα αξίζει τον κόπο.

Πηγή: http://elkosmos.gr/2011-11-29-16-11-20/apopsis/editorial/12281-2013-02-03-10-43-16.html