Η πορεία των πραγμάτων κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο έχει επαρκώς αναλυθεί. Ο δανεισμός, η αντιπαραγωγική αντίληψη και ο εύκολος πλουτισμός, το πελατειακό σύστημα, μια νοσηρή νοοτροπία στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, μια σαθρή προμηθευτική σχέση που τροφοδοτούσε τον πλούτο οικογενειών και κομματικών συμμοριών και πολλά άλλα, σκιαγραφούν το τοπίο της Ελλάδας του πολιτικού συστήματος που ακόμα κυβερνά, αρκετά αποδυναμωμένο.
Ο δημόσιος πλούτος ήταν για αυτούς τους πολιτικούς ποτέ η δυνατότητα για εθνική – κοινωνική ανάπτυξη και ευημερία; Αναμφίβολα όχι. Αντιμετωπίστηκε, πάντοτε ως μέσο για άνομο πλουτισμό, διορισμούς, μέσο εγγυήσεως για αλόγιστο δανεισμό, μέσο εξυπηρέτησης.
Τον ίδιο πλούτο που τόσα χρόνια με ευκολία και αναίδεια περιφρονούσαν, τώρα με την ίδια ευκολία τον παραδίδουν στους επιτήδειους. Η αγορά απαξιωμένων επιχειρήσεων είναι μια σχετικά εύκολη υπόθεση. Το τίμημα ελάχιστο, οι αντιρρήσεις ελεγχόμενες κατόπιν εκστρατείας των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Έτσι, συντελείται ένα ακόμα έγκλημα εμφανιζόμενο ως μορφή διάσωσης.
Ο τρόπος που μεταβιβάστηκε η Αγροτική Τράπεζα, η ταχύτητα, η επιχειρηματολογία, φανερώνουν τις καταιγιστικές εξελίξεις που θα έχει η υπόθεση της δημόσιας περιουσίας. Επίσης, φανερώνει για όσους εξακολουθούν να εθελοτυφλούν ότι δεν υπάρχουν μικτές λύσεις. Ή θα ακολουθήσουμε το δρόμο της πατρίδας ή θα ακολουθήσουμε τις διεθνείς «λύσεις» επενδύοντας στην τύχη, αν δηλαδή θα επιλέξει για δικούς του λόγους το παγκόσμιο σύστημα να διασώσει με κάποια μορφή την Ελλάδα. Οι έντονες και επαναλαμβανόμενες, δηλώσεις- εκκλήσεις των εγχωρίων πολιτικών για «ανάγκη παγκόσμιας διακυβέρνησης» δείχνει την πεποίθηση τους και άρα τι δρόμο έχουν επιλέξει. Το νόημα των προσπαθειών τους βρίσκεται ακριβώς εκεί: Συμφωνούμε με ότι εσείς κύριοι δανειστές έχετε αποφασίσει, δεν έχουμε λόγο να διαχειριστούμε εμείς τον πλούτο μας. Μια πειστική στάση απολύτου εξάρτησης με την προσδοκία ότι θα λυπηθούν ή στην καλύτερη περίπτωση θα σκεφτούν μια διαδρομή «δημιουργικής λειτουργίας» και για την ταλαίπωρη αυτή επαρχία της ευρωζώνης.
Η Ελλάδα της εξάρτησης δεν επιθυμεί να αξιοποιήσει τους ενεργειακούς πόρους ούτε καν να διαπραγματευτεί, θεωρεί ως καλύτερη λύση την εκχώρησή τους, η Ελλάδα της υποταγής δεν ενδιαφέρεται για την κερδοφορία επιχειρήσεων αρκεί να θεωρηθούν ικανοποιητικά κίνητρα για τους επενδυτές, η Ελλάδα της χρεοκοπίας δεν προσβλέπει στην δημιουργία τομέων και κλάδων παραγωγής γιατί οι υποψήφιοι επενδυτές δεν έχουν τέτοιες βλέψεις και γιατί η εγχώρια ζήτηση πρέπει να είναι κίνητρο για τις πολυεθνικές τους, η Ελλάδα της κακομοιριάς δεν τολμά να αντιτάξει στην αυθαιρεσία των τραπεζιτών τον έλεγχο που αυτοδικαίως κατέχει το δημόσιο γιατί οφείλει να πειθαρχεί στην κεντρική κατεύθυνση περί ιδιωτικών τραπεζών με κάθε τίμημα.
Η Ελληνική πολιτική ηγεσία που κατέστρεψε την ελληνική οικονομία, επιχειρηματολογεί σήμερα και πείθει συχνά, για τον παραλογισμό σύμφωνα με τον οποίο, ο ήλιος, ο αέρας, η γεωθερμία μπορούν να αξιοποιηθούν καλύτερα από τους ξένους….Την ανεπάρκεια , την διαφθορά, την αναποτελεσματικότητα την θεωρούν δεδομένη…..
Το μεγάλο ζητούμενο ήταν και παραμένει η παραγωγή. Από αυτό εξαρτάται ο πλούτος ή η φτώχια της χώρας. Όσο η χώρα θα παραμένει δεσμευμένη στις αποφάσεις από τα Ευρωπαϊκά και παγκόσμια διευθυντήρια, δεν θα μπορέσει να αναπτύξει ούτε τις δυνατότητες της , ούτε να αξιοποιήσει τον πλούτο της.
Η περίπτωση της Α. Ο. Ζ, που η ανακήρυξή της θα είχε τεράστιες συνέπειες τόσο στην ενίσχυση της θέσης της χώρας όσο και στην καθαυτό ανασυγκρότησή της, απαιτεί ένα ελάχιστο όριο κυριαρχίας και βούλησης, που δυστυχώς φαίνεται να μην υπάρχει.
Δεν αναρωτιούνται τι θα συμβεί όταν πλέον θα έχουμε δώσει τα πάντα και ακόμα θα χρωστάμε, με ποιους τρόπους θα μπορεί η Ελλάδα να υποκινήσει μια αναπτυξιακή προσπάθεια, πόσο ρεαλιστικό είναι να προσβλέπεις σε αυτούς που αξιολογούσαν ως σταθερή δύναμη τραπεζικούς οργανισμούς που την επόμενη μέρα χρεοκόπησαν, ποιος είναι ο ρόλος της Ελλάδας στο διεθνές περιβάλλον. Η ανευθυνότητα, η προχειρότητα και η υποταγή στο ξένο παράγοντα, χαρακτηρίζουν και αυτή τη κυβέρνηση που προέκυψε από τα σπλάχνα της μεταπολίτευσης.
Ο δημόσιος πλούτος μπορεί στα χέρια μιας εθνικής κυβέρνησης να είναι ο καταλυτικός παράγοντας για την αναγέννηση της πατρίδας. Δεν ανήκει μόνο στους σημερινούς Έλληνες. Κάθε απόφαση θα έχει μεγάλες συνέπειες και ιστορικό βάρος. Ας το γνωρίζουν οι κυβερνώντες.
Εμμανουήλ Ν. Κώνστας
Γενικός Γραμματέας του Εθνικού Μετώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου