Εθνική Αξιοπρέπεια, αυτή η άγνωστη...

Η ζωή είναι μικρή, άδικη και πετάει σαν σφαίρα που σφηνώνεται στο θάνατο...Σίγουρα, η πολύτιμη υπόστασή μας δεν είναι αυτή που αρμόζει και που η μεγαλοσύνη του Ανθρώπου θα άξιζε...Οπωσδήποτε οι ευθύνες για το μη πρέπον καταλογίζονται στον μεγαλύτερο βαθμό στην ίδια την ανθρώπινη φύση που έχει ανα τους αιώνες πάρει λάθος δρόμο και που αντιμάχεται το Σύμπαν δίχως όπλα και με τη μοιρολατρεία που αφανίζει...

Η ελεεινή επανάπαυση των μαζών στις όποιες από άλλους (κατωτάτους, υπανθρώπους, είδη που οφείλουν να εξαφανισθούν) διαμορφούμενες συνθήκες και η τραγική άγνοια, κουτοπονηριά και ταπεινή και άχρηστη εξακολούθηση καταπατήσεως του μεγαλείου του Ανθρώπου δεν δικαιολογούνται, τουλάχιστον από ένα σημείο και ύστερα...

Ο κλαυθμός, η απόγνωση και η μόνιμη «ζητιανιά» και αναζήτηση αλληλεγγύης για μια ψευτοζωούλα δεν αντιστοιχούν στον Άνθρωπο, στο βαθμό που όλα αυτά (τα δεδικαιολογημένα σε πρώτη φάση) δεν εξελίσσονται σε Οργή, σε Γνώση, σε Απαίτηση Δικαίου και Ηθικής, σε συνειδητοποίηση της μεγίστης αξίας του εσώτερου θησαυρού μας...Τί βρώμικη σπατάλη της σύντομης αλλά μοναδικής, εξέχουσας και πολύτιμης ζωής μας...

Άλλωστε, τη συνειδητοποίηση την έχουμε όλοι μέσα μας, δεν απαιτείται ιδιάζουσα παίδευση ή ιδιαίτερη «καλλιέργεια». Απαιτείται μόνον φιλότιμο και αίσθηση ουσιαστικής αξιοπρεπείας, στοιχεία που ενυπάρχουν στον Άνθρωπο, απλώς, είναι μονίμως παροπλισμένα...

Μαρία Ηλιοπούλου - Δικηγόρος