Η Κατάκτηση της Πατρίδας μας

                                     

του Γιάννη Κουριαννίδη
Μέλος του πολιτικού γραφείου Εθνικού Μετώπου

Τα «θαλασσοδάνεια» των τραπεζών εγγυώνται ή «κουρεύονται» από το Δημόσιο.
Ο σχεδιασμός της καταστροφής της Ελληνικής Οικονομίας υλοποιήθηκε σε βάθος χρόνου. Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου επέστρεψε από το πρώτο Νταβός, όπου είχε συναντήσει και τον τότε πρόεδρο της Τουρκίας, Τουργκούτ Οζάλ, οι δημοσιογράφοι έσπευσαν στο αεροδρόμιο και μόλις πάτησε το πόδι του στο έδαφος, του ζήτησαν μία δήλωση για την συνάντηση αυτή. Προς γενική έκπληξη, ο τότε πρωθυπουργός δεν αναφέρθηκε στην συνάντηση με τον Οζάλ, αλλά η πρώτη του φράση ήταν: «Η Ελλάδα πρέπει να γίνει χώρα παροχής υπηρεσιών». Από εκείνη την στιγμή μπήκαν τα θεμέλια της καταστροφής της πρωτογενούς παραγωγής στην χώρα μας, ώστε σύντομα να φτάσει να μη παράγει τίποτε. Κάθε γωνία και ένα τραπεζικό κατάστημα, κάθε όροφος και μία ασφαλιστική εταιρεία, κάθε δεύτερο κατάστημα και μία κινητή τηλεφωνία.


Πρώτα ξεπουλήθηκαν οι τράπεζες. Ο σχεδιασμός προέβλεπε μεν την σταδιακή αφελληνοποίησή τους, αλλά κυρίως την εκτροπή τους από τον ρόλο τους στην ανάπτυξη της χώρας. Από πυλώνες της εγχώριας οικονομίας μετατράπηκαν ραγδαία σε πωλητές καταναλωτικών προϊόντων. Όσες δεν ξεπουλήθηκαν, είτε σε ξένες τράπεζες, είτε σε εγχωρίους «επενδυτές», που ποτέ δεν έκαναν τον κόπο να μας πουν πού βρήκαν ξαφνικά τόσα χρήματα για τις «επενδύσεις» τους, αντικατέστησαν με ταχύτατους ρυθμούς το ανώτατο στελεχικό δυναμικό τους με «συμβούλους από την αγορά».

Το έμπειρο και καταρτισμένο προσωπικό τους που προερχόταν από τα σπλάχνα τους και γνώριζε τους κανόνες των τραπεζικών εργασιών ώστε να συνδράμουν στην ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας, αντικαταστάθηκε από γιάπηδες και golden boys, με παχυλά μπόνους, που υπερφόρτωσαν τα ελληνικά νοικοκυριά με δάνεια που γνώριζαν πολύ καλά ότι ήταν αδύνατο να αποπληρωθούν. Παράλληλα, το χρήμα που εισέπρατταν κατά τα πρώτα χρόνια από την ανακύκλωση των δανείων που αφειδώς χορηγούσαν (διακοποδάνεια, φοροδάνεια, μετοχοδάνεια, αλλά και στεγαστικά, επισκευαστικά, παγίων κ.λπ.) διοχετευόταν αφειδώς σε θαλασσοδάνεια «ημετέρων», συνήθως με πιεστικές πολιτικές παρεμβάσεις, αφού οι δανειολήπτες κάθε άλλο παρά τηρούσαν τις απαραίτητες προϋποθέσεις φερεγγυότητας.

Κάποια στιγμή, βεβαίως, οι τράπεζες άρχισαν να έχουν πλέον σοβαρά εισπρακτικά προβλήματα, αφού αφενός οι καταναλωτές δεν μπορούσαν πια λόγω του υπερδανεισμού να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους και αφετέρου οι «επενδυτές» δεν επρόκειτο φυσικά να πληρώσουν ούτε ένα ευρώ, αφού είχαν φροντίσει να «επενδύσουν» τα εκατομμύρια σε βίλες, πολυτελή αυτοκίνητα και σκάφη. Εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε ως από μηχανής θεός το "Δημόσιο". Σωρεία πλέον οι υπουργικές αποφάσεις για ρύθμιση των δανείων. «Μην φοβάστε τραπεζίτες. Εδώ είμαστε εμείς. Το Ελληνικό Δημόσιο εγγυάται σε ποσοστό 80% τα δάνεια των επενδυτικών επιχειρήσεων». Και, φυσικά, προκειμένου οι τράπεζες να χάσουν το 100% των χρημάτων τους, αποδέχθηκαν την εγγύηση του Δημοσίου (όλων ημών των κορόιδων δηλαδή), ώστε να χάσουν μόνο το 20%, αφού ήταν δεδομένο ότι οι «επενδυτές» δεν επρόκειτο να πληρώσουν τίποτε, όπως και έγινε.

Μετά την εξάντληση των απανωτών ρυθμίσεων με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου, έφτασε επιτέλους η ώρα της «τελικής λύσης». Μόλις τον περασμένο Απρίλιο (2012), με υπουργική απόφαση (και πάλι) άλλαξε ο νόμος που όριζε τις προϋποθέσεις για την πτώχευση των επιχειρήσεων. Το κλειδί στην όλη ιστορία ήταν ένα άρθρο που έδινε πλέον το δικαίωμα στο Δημόσιο, να υποκαθιστά τα πιστωτικά ιδρύματα και να έρχεται απευθείας σε συμφωνία με τον επιχειρηματία, σε περίπτωση που οι οφειλές του τελευταίου προς το Δημόσιο υπερβαίνουν το ποσοστό του 20% των συνολικών οφειλών του.

Το ποσοστό αυτό, βεβαίως, για όλα αυτά τα λαμόγια, ήταν ασήμαντο, αφού το σύνολο σχεδόν των οφειλών τους ήταν προς το Ελληνικό Δημόσιο, είτε άμεσα από φόρους, είτε έμμεσα μέσω των εγγυημένων από το Δημόσιο δανείων τους. Έτσι, το Ελληνικό Δημόσιο από εγγυητής έγινε πλέον ... δανειστής των «επενδυτών» και έρχεται πλέον σε συμφωνία μαζί τους, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του τα τραπεζικά και άλλα πιστωτικά ιδρύματα, αλλά ακόμη και τους λοιπούς πιστωτές των «επενδυτών».

Έχουν ήδη δει το φως της δημοσιότητας περιπτώσεις επιχειρήσεων που τα δάνειά τους κουρεύτηκαν προκλητικά (μέχρι και σε ποσοστό 90%), με αποτέλεσμα εν δυνάμει έσοδα δισεκατομμυρίων για το Ελληνικό Δημόσιο να χαρίζονται και να δημιουργούνται έτσι μαύρες τρύπες στον προϋπολογισμό και στα ταμεία του κράτους, την στιγμή που αναζητούνται σήμερα 11,5 δις. από το υστέρημα του ελληνικού λαού. Παράλληλα, πλήττονται βεβαίως καίρια και οι τράπεζες, αφού η περίφημη εγγύηση του Δημοσίου φυσικά θα περιοριστεί στο κουρεμένο πλέον ποσό των δανείων, δηλαδή στο 80% του 10% των αρχικών δανείων, δηλαδή θα εισπράξουν μόλις το 8% του κεφαλαίου τους!

Ο επίβουλος σχεδιασμός σε βάρος της Εθνικής μας Οικονομίας πέτυχε, λοιπόν, με τον τρόπο αυτό με έναν σμπάρο δύο τρυγόνια. Και τα κρατικά ταμεία στέρησε από έσοδα πολλών δισ. και στην ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών κατάφερε ένα αποφασιστικό χτύπημα. Έτσι έδεσε ακόμη περισσότερο την πατρίδα μας στο άρμα των μνημονίων των διεθνών τοκογλύφων, εκτροχιάζοντας την όποια προσπάθεια συμμαζέματος των χρεωστικών μας ανοιγμάτων και οδηγώντας μας πιο βαθειά στην άβυσσο της χρεοκοπίας.

Η κατάκτηση της πατρίδας μας συντελείται με ταχείς ρυθμούς πλέον. Ο αγώνας για την ανατροπή του σχεδιασμού είναι πλέον πολυμέτωπος και κάθε μέρα που περνά γίνεται όλο και πιο δύσκολος, αφού οι συσχετισμοί γίνονται όλο και δυσμενέστεροι για τους ενεργούς και συνειδητοποιημένους πολίτες της χώρας μας. Κάποιοι έχουν μείνει στον παράνομο μικροπωλητή και στον νομιμοποιηθέντα αλλοδαπό κουρέα της γειτονιάς. Είναι σίγουρα ένα σοβαρότατο πρόβλημα η μετανάστευση που διαλύει τον κοινωνικό ιστό της πατρίδας μας, επιβαρύνει την εγκληματικότητα σε μεγάλο βαθμό και δημιουργεί πολλά προβλήματα εθνικών και κοινωνικών προεκτάσεων. Ο μεγάλος κίνδυνος όμως βρίσκεται στους θεσμικούς φορείς της χώρας, που έχουν αλωθεί πλέον σε συντριπτικό ποσοστό από τους πράκτορες των διεθνών συμφερόντων και τοκογλύφων.

Ο αγώνας στο επίπεδο αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει με ανέξοδη μαγκιά και ακτιβισμό εντυπώσεων. Απαιτείται ένα συγκροτημένο Πατριωτικό Κίνημα με σαφή εθνικιστικά χαρακτηριστικά, που να μπορεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αντιμετωπίσει με σθένος, με προτάσεις, με θέσεις και προπαντός με προοπτική διακυβέρνησης αυτής της χώρας, τις προκλήσεις των καιρών. Η μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε πρόσφατα, εξαιτίας ατολμίας, προδοσιών και εθελοτύφλωσης, δεν πρέπει να οδηγήσει στην απαξίωση όσων κερδήθηκαν με κόπο, καταλήγοντας στα σαγόνια του πληγωμένου και γι’ αυτό πολλαπλά επικίνδυνου συστήματος. Η υπευθυνότητα πρέπει να κυριαρχήσει σε πείσμα της μικροκομματικής σκοπιμότητας