Φρειδερίκος Νίτσε και Σκοπός της Ύπαρξης

Θέλοντας να προχωρήσω σε ένα βαθύ θέμα θα αναλύσω εδώ τη ρίζα του γεννήτορα της ιδεολογίας μας, της φιλοσοφίας της υπάρξεως, η φιλοσοφία της υπάρξεως είναι η ρίζα της Εθνικιστικής Ιδεολογίας (και αυτό διότι ο συγκεκριμένος τομέας ασχολείται με τα ζητήματα άνθρωπος ύπαρξη κόσμος κτλ) όμως ο γεννήτορας της φιλοσοφίας του υπαρξισμού ποιος είναι? Όσο και αν φανεί παράξενο γεννήτορας του υπαρξισμού είναι ο "αναρχικός" κατά βάση φιλόσοφος Φρειδερίκος Νίτσε.

Όσο και αν σας φανεί παράξενο η ιδεολογία «σκοπός του άνθρωπου» παρουσιάστηκε στα νεοτέρα χρόνια για πρώτη φορά από  τον συγκεκριμένο φιλόσοφο, καθοδηγητής του βεβαία δεν ήταν άλλος από το Ελληνικό Πνεύμα (ο ίδιος ήταν Καθηγητής Αρχαίων Ελληνικών στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας και αγαπούσε πάντοτε τα Ελληνικά γράμματα και την Ελληνική διανόηση μέχρι το τέλος της ζωής του).

Ο σύνδεσμος τώρα του Νίτσε με τον Εθνικισμό έγινε μέσω του «αδελφού» όπως ο ίδιος αποκαλεί τον φίλο του, Ριχάρδο Βάγκνερ, ο οποίος προσπάθησε να του εμφυσήσει τις Εθνικιστικές του Θεωρίες όμως ο ίδιος δεν ήταν ποτέ γερμανός περάν των ορίων ούτε ήθελε να προωθήσει κάποια δογματική ανωτερότητα και αυτό ακριβώς το ζήτημα ήταν και ο λόγος που απομακρύνθηκε  από τις θεωρίες του Βάγκνερ και των οπαδών του. 

Αν και υπήρξε πολέμιος όλων των ανθρωπινών ιδεών και πολιτικών εκφράσεων, εν τέλει στο «η Θέληση της Δυνάμεως» κάνει μια παραδοχή: «…. Το σχέδιο μου δεν αφορά όλους τους ανθρώπους. Όμως διαδίδεται και από δυο πλευρές.  Από αυτούς που μου μοιάζουν και εκείνους που με τη δύναμη που θα πάρουν από μένα, θα  φτιάξουν τον εαυτό τους και συγχρόνως θα βοηθήσουν και τη ζωή.»

Αυτό ακριβώς ήταν ένα άνοιγμα του Νίτσε προς την πολιτική, διότι επιστολές της ιδίας περιόδου αποδεικνύουν ότι ετοίμαζε μεγάλο πολικό σχέδιο.Αυτό το σχέδιο δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ καθώς ο ίδιος πέθανε τρελός το 1900, όμως ο σπόρος είχε ήδη φυτεύει, μετά τον Θάνατο του Νίτσε η φιλοσοφία της υπάρξεως έγινε κίνημα που προσέλκυσε αρκετούς διανοουμένους στις γραμμές του.

Το πώς συνδέθηκε με την πολιτική είναι γνωστό, αυτό έγινε μέσω δυο συστημάτων του Κομμουνισμού και του Εθνικισμού καθώς και τα δυο ρίζα τους είχαν τον «Νέο Άνθρωπο».

Η διαφορά του Εθνικισμού με τον Κομμουνισμό σε σχέση με την φιλοσοφία της υπάρξεως είναι ότι ο κομμουνισμός βασίζει τη φιλοσοφία του πάνω σε ένα οικονομικό ζήτημα (τουτέστιν όλα γίνονται για το χρήμα) ενώ ο εθνικισμός πλησιάζει περισσότερο τη ρίζα του ρεαλισμού δίνοντας βάση στον άνθρωπο  και τον τρόπο που πρέπει αυτός να λειτούργει. Αν και ο Νίτσε προσωπικά θα ήταν δυσαρεστημένος που η αριστερά δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει το όραμα του (καθώς ο ίδιος φρόντισε να τοποθετήσει αριστερές βάσεις στην ιδεολογία του ώστε να μην υπάρξει καπήλευση από άλλο χώρο) εντούτοις θα ήταν υπερήφανος που το όραμα του πραγματοποιείτε επιτελούς.

Όμως εν τέλη ο Νίτσε είχε πει κάτι βασικό που αγνοήθηκε από τους πολιτικούς ακολούθους του «Μην προσπαθείς να αλλάξεις πότε κανέναν αν δεν αλλάξεις πρώτα τον εαυτό σου» διότι πολύ άπλα η ρίζα της όλης πολίτικης βρίσκεται στην προβολή της από τον άνθρωπο και ο ρεαλισμός στην όλη φάση είναι ότι μέχρι τώρα δεν μπορέσαμε να έχουμε επιτυχημένη πολιτική διότι οι άνθρωποι δεν είχαν ούτε το ήθος ούτε το ύψος που απαιτούσαν οι περιστάσεις, και όπως είπε και ο Αριστοτέλης «δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από την ιση μεταχείριση των άνισων».   

Αριστόβουλος ο Έλλην