Του Γιάννη Κουριαννίδη
Μέλος του πολιτικού γραφείου Εθνικού Μετώπου
"Η Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει», έγραφε ο Ίων Δραγούμης. Μπορεί μεν η Μακεδονία να εσώθη (μερικώς έστω) τότε, αλλά δυστυχώς ο Έλληνας φαίνεται πως δεν θα σωθεί ποτέ από τον κακό εαυτό του. 100 χρόνια μετά, οι νεοέλληνες δεν έχουν το δικαίωμα να πανηγυρίζουν για τα όσα με αίμα και θυσίες κατάφεραν οι πρόγονοί τους.
Το πνεύμα της αυτοθυσίας, η αλληλεγγύη του όμαιμου και η δράση του ομότροπου, δυστυχώς, δείχνουν τελείως ξένα για τη σημερινή ελλαδική πραγματικότητα. Όταν ο δήμαρχος της πρωτεύουσας της Μακεδονίας μας όχι μόνο δεν προθυμοποιείται να ηγηθεί του επιβεβλημένου επισήμου εορτασμού για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, αλλά αντιθέτως απαξιώνει το εθνικό νόημα αυτού του γεγονότος, αναμασώντας φληναφήματα περί «ενσωμάτωσης» της πόλης, περί «εξελληνισμού» της και περί του «πολυπολιτισμικού χαρακτήρα» της, όταν ο ηγέτης της μείζονος αντιπολίτευσης στον Δήμο Θεσσαλονίκης και τιμηθείς επανειλημμένως ως πρώτος σε σταυροδοσία βουλευτής Κ. Γκιουλέκας, φυγομαχεί συνεχώς από μία ουσιαστική αντιπαράθεση με τις θεσμικές εθνομηδενιστικές πρωτοβουλίες του Μπουτάρη, όταν τα θεωρούμενα ως «ιστορικά» σωματεία και φορείς της πόλης αδυνατούν να συντονιστούν και να αναλάβουν πρωτοβουλία για τη διοργάνωση μιας μεγαλειώδους εκδηλώσεως τιμής της ημέρας αυτής, όταν η ίδια η Εκκλησία, με τον θεωρούμενο ως «Μακεδονάρχη» μητροπολίτη Άνθιμο, δηλώνει αδυναμία να αναλάβει το επιβεβλημένο χρέος της και να μπει μπροστάρης στον αγώνα για την αποκατάσταση της εθνικής μνήμης, τότε πράγματι το μόνο που ίσως μας αξίζει, είναι να υποδεχόμαστε στην πατρίδα μας μετά βαΐων και κλάδων, είτε την εκπρόσωπο των διεθνών τοκογλύφων καγκελάριο της Γερμανίας, ως ντίλερ των συμφερόντων των αφεντικών της, είτε τον διεθνώς απαξιωμένο υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, προκειμένου να αντλήσει κάποια ψήγματα αυτοεπιβεβαίωσης από τη ραγιάδικη στάση των ανθρώπων που παριστάνουν τους κυβερνήτες της χώρας μας.
Είναι λυπηρό που η επέτειος των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας βιώνεται μέσα στη σημερινή αθλιότητα και παρακμή. Όσοι ζωντανοί, ένα μοναδικό χρέος έχουμε απέναντι στην Ιστορία, την αξιοπρέπειά μας και την τιμή του έθνους μας. Να υποσχεθούμε στους εαυτούς μας ότι η 101η επέτειος της ημέρας αυτής θα τιμηθεί, όπως της αρμόζει, από μία νέα ελληνική πολιτεία, πιστή και αγωνιζόμενη διαρκώς στο πνεύμα των ηρώων του έθνους μας και στις παρακαταθήκες τους. 100 χρόνια μετά...
Εκδότης περιοδικού "Ενδοχώρα
Ελεύθερος Κόσμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου